Relacja z wyprawy w tatry zachdnie zimą - mam nadzieję, żę będzie się podobało...
19.03.2009
Około godziny 21 odebrałem Michała z sanockiego dworca PKS. Przyjechał z Rzeszowa, ma u mnie kimnąć i rano (ok. 3) jedziemy do Zakopca spotkać się z resztą grupy. Cały wypad został dogadany przez Internet (poznaliśmy się również w sieci na jednym z forów), Więc Michała widzę pierwszy raz w życiu. U mnie herbatka, bułeczki upieczone przez kochaną żonę, (która "pozwala" mi na górskie wypady) i... rozmowy o górach. Idziemy spać ok. 23, a budziki nastawiamy na 2.
20.03.2009
O drugiej co prawda słyszę budzik, ale myślę w duchu "jeszcze 5 minut". I tak z pięciu minut zrobiło się 45:) W pośpiechu wyskakuję z łóżka i... budzę Michała, który też się zdrzemnął. Łyk herbaty, gryz kanapki (+ herbata do termosu) i do samochodu. Pada śnieg. Można użyć tutaj słowa upiększającego - jak bardzo pada ten śnieg, ale na potrzeby serwisu napiszę, że pada BARDZO. A tak na marginesie to w Tatrach lawinowa czwórka (czwarty stopień zagrożenia lawinowego w pięciostopniowej skali). Problemy na drodze pojawiają się już w okolicach Gorlic, bo jak to zwykle bywa drogowcy zaspali. W radiu CB słychać już ich rozmowy, więc pracują tylko nie widać żadnego efektu. Po uprzedniej konsultacji z innymi kierowcami, decydujemy się pojechać na skróty przez Stary Sącz i Nowy Targ. Wybór okazuje się słuszny i już ok. 7:15 jesteśmy w Zakopanem. W związku z tym, że mamy spotkać się o 8 u wylotu Doliny Małej Łąki zatrzymujemy się jeszcze na stacji benzynowej. Dzwonię do Piotra (on z resztą mieli nocować w Zakopanem). Odbiera. Informuję go, że już jesteśmy w Zakopcu i spokojnie zdążymy na 8 w umówione miejsce. I co słyszę??? ... hmm my dopiero wstajemy (farciarze mogli się wyspać), przyjedźcie do nas. Po lekkim błądzeniu docieramy na miejsce. W sumie skład 5 osób, ale Tomek "niewyraźnie" wygląda - jak z reklamy tabletek Pani G. Po krótkiej dyskusji przy śniadaniu zmiana planów. Nie idziemy przez Czerwone Wierchy, bo jest za bardzo niebezpiecznie. A tak na marginesie to cały czas ktoś odbiera telefon i słychać: "tak, wiem, że jest czwarty stopień...". Po ustaleniach idziemy na busa, żeby dostać się w okolice Kir. Zatrzymuje się bus i tak dogadujemy się z kierowcą, że lądujemy w innym miejscu, skšd do szlaku mamy jeszcze godzinę na nogach. Po rozgrzewającym spacerze jesteśmy w schronisku Ornak. Okazuje się, że skład ulega zmianie - Tomek zostaje na noc w schronisku, bo źle się czuje i ma gorączkę. Umawiamy się z nim, że czekamy następnego dni na niego do 8 rano. Idziemy na Iwaniacką Przełęcz gdzie będziemy nocować. Szlak bardzo słabo przetarty, ale mijamy ludzi i w duchu myślimy, że nie jest najgorzej. Po minięciu ostatnich turystów, którzy powiedzieli nam, że wracają, bo nie wiedzieli gdzie dalej iść zaczynają się małe kłopoty. Szlak w ogóle nie jest przetarty. śnieg po kolana, uda, pas, a nawet szyję. Idziemy starym lawiniskiem, z którego staramy się wyjść, ale nie jest to łatwe. Jest ciężko. Przebijamy się do lasu. Reszta wraz ze zdjęciami na stronie
www.lagozny.pl - w dziale relacje - zapraszam!
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
