Epilog, piątek, sobota, niedziela.
Po południu meldujemy się w przyjemnym pensjonacie w Kranjskiej Gorze.
Niestety cena sprawia, że nasze szanse na mistrzostwo świata w kategorii wyjazdów niskobudżetowych klasy standard+ nieco maleją. Za to mamy wszystko, a nawet więcej, co może wymarzyć wracający z gór turysta.
Sama miejscowość czyściutka, piękna perełka podgórska.
Latem pewnie spokojniejsza, bowiem czuć wyraźne nastawienie na klienta zimowego. Pobliska Planica (znana miłośnikom talentu Adasia Małysza) oraz mnogość tras narciarskich nie pozostają tu bez znaczenia.
 
Dostrzegam dużą dbałość o rowerzystów, szeroka ścieżka (i mnóstwo z niej korzystających) poprowadzona wzdłuż szosy do Włoch, po drugiej stronie granicy także była podobna. Może to trasa międzynarodowa z parkingami jak przy autostradzie dla samochodów.
 
Ciekawostka, drogi boczne, podporządkowane przelotówce, np. ta w Mojstranie, na skrzyżowaniu z rowerówką mają postawiony znak „stop”. Bardzo mi się to podoba.
Wieczór spędzamy na imprezce finałowej. Sałatka oraz kanapki, przygotowane przez naszego Mistrza Patelni K z pomocą asystentów państwa F i kolegi V, znikają w zastraszającym tempie. Z napojów przebojem zostaje Long John, mnie (niełyskującemu) bardzo podchodzi Zlatorog.
 
Nie przesadzamy jednak z ilością. Na jutro na 10.00 zaplanowany jest start w drogę powrotną.
W nocy po górach solidnie wali piorunami, zaczyna lać i nie przestaje. Jedziemy w ulewie przez całą Austrię i część Niemiec, co wydatnie nas spowalnia. Deszcz słabnie w okolicach Norymbergi, a przestaje padać dopiero pod Berlinem. Około 6.00 w niedzielę wjeżdżamy do Trójmiasta.
Pokuszę się teraz o kilka subiektywnych zdań podsumowania.
Góry wyższe od Tatr (trudno mi uciec od porównań), przytłaczają swoim ogromem. Głębokość dolin, wielkość ścian, odległości – potęga.
Księżycowe krajobrazy Dolomitów, dzięki gęstej sieci krzesełek i gondoli, nie są tak niedostępne dla przeciętnego kondycyjnie turysty jak bliższe widokom tatrzańskim Alpy Julijskie.
Tutaj już trzeba mieć więcej czasu i porządne depnięcie, bo przewyższenia na większości szlaków przekraczają 2000 m.
W obu odwiedzonych przez nas pasmach powbijano przydużo żelaza, choć nie wykluczam, że za ileś tam latek, zmagając się z którąś z „emeryckich” ferrat lub potów, zmienię zdanie.
Wpada mi do głowy jeszcze jeden dość kontrowersyjny wniosek. Przesłanki ku niemu przedstawiają się następująco.
Po 1 podróż autem do Włoch zajęła mi około 1h więcej niż pociągiem do Zakopanego, ze Słowenii 5h dłużej, ale ulewa i korek na odcinku Salzburg-Monachium (ponoć permanentny) nienaturalnie wydłużyły czas. Po drodze są jeszcze Austria, Bawaria, gdzie spokojnie dotrze się w 10-12h.
Po 2 koszt dojazdu, wyniósł <100zł/osobę więcej (przy 4 osobach w aucie), a noclegu na przyzwoitym polu <10e, czyli znów porównywalnie z Tatrami.
Zatem mnogość ciekawych miejsc turystycznych i górskich szlaków czyni mieszkańcowi polskiego Wybrzeża nieco odleglejsze wycieczki po Europie atrakcyjniejszymi niż kolejne ganianie w kółko po hali Gąsienicowej czy ente wejście na Rysy. Tyle na marginesie.
Zasadnicza teza mojej relacji to: Zdecydowanie polecam turystykę, zarówno w Dolomity, jak i w Alpy Julijskie. Warunki czasowe i finansowe uważam za przystępne. Życzę wielu udanych wycieczek, do których, mam nadzieję, udało mi się Was zachęcić.
Dziękuję wszystkim odbiorcom za uwagę, za cierpliwe doczytanie przydługawych tekstów i wyrozumiałość przy przeglądaniu niedoskonałych, amatorskich fotek.
Specjalne podziękowania należą się A – głównemu organizatorowi i mózgowi rajdu oraz 11 pozostałym współuczestnikom, za możliwość bycia z Wami, niebanalny humor, znakomitą atmosferę. Ogólnie, za jedną z bardziej udanych moich urlopowych wypraw. Ukłony.
Koniec.
|
2 i 3 z zewnątrz lustrują nasze zapasy żywności 
3
