Przed ósmą, Batyżowiecki Staw przywitał nas klasycznie, przenikliwym, zimnym piździdłem. Co najśmieszniejsze, po wejściu w dolinę, ów wiatr ucichł i znowu zrobiło się gorąco.
Przy wejściu w Walowy Żleb, człowiek najpierw zidentyfikowany przez chłopaków jako filanc, okazuje się lekko zagubionym słowackim turystą, który towarzyszy nam do samej przełęczy. W żlebie, opisywanym jako łatwy, Ci co mają instynkt i tendencję do wyszukiwania bardziej ambitnych wariantów (czyt. wpieprzania się w dupówy)
Na Przełęczy Tetmajera widok na grań trochę onieśmiela, ale najpierw idziemy w lewo, na Zadni. Po drodze widać szczątki samolotu:
Na szczycie bardzo wyraźne Widmo Brockenu:
i rzut oka na kolejny cel, który w tym momencie flirtuje z chmurami, a widać po lekkiej siwiźnie, że wcześniej bawił się ze szronem i lodem
Po powrocie na przełęcz, wiążemy się i lecimy do góry. Najpierw łatwo, potem ciutkę trudniej:
Po dostaniu się na grań, szczytowy krzyż jest już prawie na wyciągnięcie ręki, w rzeczywistości jeszcze jakieś 100 metrów liny
Wreszcie wierzchołek
Czas nas goni, zbiegamy przez Batyżowiecką Próbę (Łukasz sprawdza się w roli Przodownika, pewnie wybierając drogę) i już na czuwaniu, w ciemnościach do samochodu.
Słowem podsumowania, wycieczka miła i przyjemna
. Na odcinku Przełęcz Tetmajera Gerlach w 2-3 miejscach trochę trudniej (ale to raczej punktowo, a nie ciągi trudności, być może wrażenie potęgowane przez dużą lufę).
Przez 14 godzin (od auta do auta) spotkaliśmy 4 osoby - turystę słowackiego który szedł na Zadni oraz wieczorem trójkę która z worami transportowymi szła do któregoś hotelu w Batyżowieckiej
Kilka zdjęć więcej
żona zobaczy że piszesz o mojej końcówce to mi forum zblokuje 
w sumie już nie liczę ale widziałem ich ponad 10 (oby wielokrotność sie nie liczyła 
