Oj, będzie się działo!
Wreszcie zima, wreszcie śnieg! Już ostrzymy swe dziabki patrząc na nie z małym żalem, że po sezonie będą tak styrane, że będzie trzeba kupić nowe.
Wybieramy piękny cel, na którym nikt z nas nie był. Jedziemy w składzie Kilerus, Golanmac i GoAway.
Tym razem Krzysiek niesie linę. Gdy wjeżdżamy na Słowację przeżywamy istną ekstazę. Pełno śniegu. Już się nie możemy doczekać.
Gdy zasuwamy pod górę do schroniska okazuje się, że odziwo śnieg jest świetny: sypki, niezwiązany z podłożem i jest go tyle, że poza udeptaną ścieżką człowiek zapada się nieraz po dupę. Genialne warunki, szczególnie na zdobycie tak wybitnej góry jaką jest Przednie Solisko.
W schronie siedzimy ponad godzinę żeby nabrać sił przed atakiem szczytowym.
Droga na szczyt wyceniona na 0- w tych warunkach nie była taka prosta. Nie rzadko widziałem łatwiejsze dwójki, ale to może dlatego, że często myliliśmy drogę i wpadaliśmy po dupę w śnieg, co mogło się skończyć niedobrze dla naszych kończyn dolnych.
Po morderczym podejściu wchodzimy wreszcie na szczyt i tam oczywiście pojawia się mroczny pomysł by pójść dalej granią "tak długo ile damy radę". Tak też zrobiliśmy.
Minęliśmy jedną przełęcz i doszliśmy do kolejnej, gdzie postanowiliśmy schodzić ale z pozoru prosta droga na kolejny szczyt skusiła nas.
Podejście wyciskało z nas ósme poty. Kolejny "wierzchołek" okazywał się tylko spiętrzeniem grani. Cholera ile jeszcze? Po którymś z kolei takim mylnym wierzchołku stwierdziłem, ze dosyć na dzisiaj. Mam po co żyć. Odpuszczam i schodzę na dół ale przecież nie wracam z niczym zdobyłem tą górę.
Dochodzimy do przełęczy i ewakuujemy się do schroniska.
Cudowna zima, cudowna wycieczka.
Niestety zdjęcia nie są tak świetne, bo nie poprawiałem ich w programach graficznych, tylko zmieniłem kontrast, przyciąłem i usunąłem odblaski.
