Planuję wyjazd w Tatry od kilku miesięcy. Dziwne, bo wcale nie mam daleko. Tylko wciąż nie ma z kim jechać. Wieczorem 29 dochodzę do wniosku, że jadę do Chochołowskiej, wejdę na Grzesia, a dalej się zobaczy, przy czym w głowie nakreślam plan z wejściem na Wołowiec. Otuchy dodaje mi informacja użytkowniczki Alleksia, że także idzie w te rejony.
Wstaję w sobotę o 2. Wyspałem się prześwietnie, całe 4 godziny. Nie stanowi to jednak dla mnie problemu, bo mam chcicę na jakąś trasę i wszelkie poranne niedomagania, mgła na oczach itd. stają się nieważne. Wypijam więc kawę, zjadam bułeczkę, robię maleńki zapas gotowych bułeczek na drogę, kukam jeszcze tu na forum i w drogę. Rano między blokami zimno, szybę trzeba zdrapać. Palę jednak w piecu umęczając silnik do prędkiego zadziałania wentylatora na chłodnicy, ogrzewam wnętrze i w drogę. Jadę przez Chrzanów, Zator, Wadowice, Jordanów, Suchą B., czarny Dunajec wprost do Witowa. Droga dłuższa niż zakopianka ale jakże spokojniejsza! Docieram w końcu na miejsce, kiedy już jaśnieje, a początkowy plan zakładał, że ruszę po ciemku i gdy zacznie szarzeć, to ja już będę pod schronem. Nic to. Napajam się herbata, pochłaniam dwie kajzerki, palę ze trzy papierosy, korzystam z toi toi'a i w tany!
Znaki mówią, że ma mi zając 1'55" dojście do schronu. Dolatuję do niego, w pełnej nieświadomości swojego tempa, ze sporym, z 40 minutowym zapasem czasu. Z uwagi, że wyjazd z domu się opóźnił cieszą mnie takie fakty.
Szybko pochłaniam pozostałą część śniadania zapakowanego "na drogę", zaś popalam to wszystko papieroskiem i zbieram się leniwie do podchodzenia na Grześ. Ranek jest bardo rześki. Słonko zaczyna wyglądać zza gór, co raz bardziej oświetlając dolinę, co powoduje, że od razu nabiera się sił do marszu. Kiedy ruszam z pod schronu nie wiem jeszcze, jak wspaniale będzie! Idę żółtym szlakiem do Grzesia i później niebieskim w kierunku Rakonia ale po kolei... Bo miałem jeszcze plan na wejście przez Wyżnią Chochołowską od sztychu na Wołowiec... Ale odpuściłem. Drepcząc przez Chochołowską jeszcze kontaktuję się z użytkowniczką Alleksia, która ma duże straty w czasie i dopiero stawia się w Zakopanem, gdy ja już mam troszkę za sobą drogi. Szlak na Grzesia znam. Podchodząc wspominam swoje pierwsze w życiu wejście, kiedy brodziłem w śniegu po jajka i szedłem bez koszulki, bo tak grzało słonko. Była to wiosna i wejście przy okazji krokusów w Chochołowskiej. Dziś jednak nie jest aż tak ciepło i śniegu zdecydowanie mniej, no i ubity, a wtedy był bardzo sypki. Ponad granicę lasu wchodzę dość szybko, przedzieram się przez kosodrzewinę i oczom mym ukazuje się słupek na Grzesiu.
Popas na Grzesiu nie chce mieć końca. Pogoda jest wspaniała! Zero wiatru, świeci słonko. Normalnie plaża. I ani ludzia. I w to mi graj. Szamam to, co na Grzesiu powinno smakować najlepiej...
Robię sobie siedzisko ze słupka szczytowego, a z granicznego wieszak aby słonko obsuszyło nieco wilgotną od potu odzież, popijam z termosu herbatę i popalam fajeczki. Nie chce się ruszać, trzaskam jeszcze kilka zdjęć.
Niestety czas nieubłaganie gna na przód, zmuszając mnie tym samym do gnania również i również na przód.
Obieram więc kierunek.
Lekkie zejście przez kosodrzewinkę, korytarzem wręcz, bo pod obciążeniem niewielkiej ilości śniegu rośliny położyły się lekko tworząc korytarze jak w labiryncie. Idę dalej spokojnie, zaczyna się podchodzenie. W kilku miejscach, gdzie słonko jeszcze nie poświeciło albo już przestało świecić jest ślisko. Ja nie mam raków. Omijam jak się da szklące się miejsca. Gdy zaczynam wychodzić na kopułkę Rakonia muszę iść ostrożnie bardzo. Śnieg jest ubity, gładki i zamarznięty wierzchu, mam na nogach nowe buty, nie wiem, czego się spodziewać, całe zaufanie pokładam na moich kijkach. Idąc jednak boczkiem, po maleńku, z nóżki na nóżkę dochodzę na szczyt ale niestety nie w 1'10" tylko w dużo więcej. Jest przed godz. 13.
Pogoda wciąż piękna ale słonko za dwie godzinki będzie chylić się ku zachodowi. Niewiele więc mi pozostaje, jak podjąć decyzję o niewchodzeniu na Wołowiec, ponieważ i tak dotarły do mnie informacje, że jest tam jeszcze większe oblodzenie gdzieniegdzie, a ja jak raków nie miałem tak nie mam nadal.
Przez Rakoń przetacza się armia Słowaków. Każdy chce ode mnie wyegzekwować jakieś informacje, niestety ja nie znaju.
Rozkładam więc bufet...
I przyrządzam sobie obiad w postaci paróweczek.
Ich zdziwienie nie ma granic. Chcieli zdobyć ode mnie maszynkę za piwo.
Ani śladu rodaków. Jedna para, z którą spotkałem się jeszcze na Grzesiu dawno poszła na Wołowiec i nie widziałem ich później. Zjadam zatem, to co mi zostało, wypijam kawę, pakuję ten bufet do plecaka i podchodzę te kilkadziesiąt merów do szlaku zielonego i schodzę przez Wyżnią Chochołowską przeżywając niesamowite akcje z podwyższonym poziomem adrenaliny, gdy ślizgam się, jak ta lala mając możliwość spaść gdzieś w dół... Bezpiecznie docieram jednak w okolice schronu i na parking. Koło godz. 17:40 odjeżdżam w kierunku swojego miasta...
Oby więcej takich dni.
Pozdrawiam.
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
I jak ja Cię miałam dogonić jak ja przepisowo w tabliczkowym czasie przeszłam 
))
