PETRA – dolina i otaczające góry
Oczywiście o obszarze archeologicznym w Petrze słyszał prawie każdy. O ludzie Nabatejczyków, którzy w skalnej dolinie pobudowali swoją stolicę wie cokolwiek znacznie mniej. Także o samym terenie. Do wiadomości publicznej dociera na ogół tylko zdjęcie tzw. Skarbca Nabatejczyków, czyli znakomicie zachowanej fasadzie budowli wyrytej w różowym piaskowcu z dobrze wszystkim znanymi kolumnami jońskimi, które Nabatejczycy zapożyczyli w Greków. Także prawie wszyscy, którzy oglądali filmy o Indianie Jones’ie zobaczyli na nim słynny skalny wąwóz Siq. O tym jednak, że dolina Wadi Mousa bo tak to się teraz nazywa to olbrzymi teren na którym są setki obiektów archeologicznych wie już niewiele osób a jeśli nawet słyszało to niezbyt wiele. Chce trochę to przybliżyć.
O samym ludzie Nabatejczyków historia wie niewiele, był to półwędrowny lud z północnej części Półwyspu Arabskiego, który na terenie południowej części dzisiejszej Jordanii w VI i V wieku pne. I zajął ziemie wcześniejszego biblijnego królestwa Domu. Stolica tego ludu, czyli Petra jest datowana na IV wiek pne. i była połączeniem nekropoli i ośrodka handlowego ludu, którego ekonomiczny byt opierał się na dochodach z regionalnego handlu bituminem, wonnościami, solą, miedzią i produktami rolnymi. W parze z działalnością handlową szła wysoko rozwinięta sztuka dyplomacji, która pomagała bezkrwawo rozwiązywać konflikty z sąsiadami. Nabatejscy kupcy, dyplomaci i władce bywali we świecie, z którego zapożyczyli elementy ich sztuki i wędrując po Petrze dostrzegamy doskonale wpływy kultury rzymskiej, hellenistycznej, egipskiej i asyryjskiej. W 106 roku ne. Królestwo nabatejskie zostało formalnie zaanektowane przez cesarza Krajan, jednakowoż handel i kultura rozkwitały przez kolejne kilkaset lat. Wydaje się jednak, że IV wieku naszej ery Petra zaczęła podupadać a po kilku trzęsieniach ziemi pomiędzy VI i VIII wiekiem stała się już cieniem własnej świetności.
Teren archeologiczny jest olbrzymi, bo zajmuje aż 110 km kwadratowych (TPN 210). Jego dokładniejsze zwiedzenie połączone z przebyciem wielu dość uciążliwych ścieżek częściowo o charakterze górskim wymaga około tygodnia czasu, jednakowoż tak czyni niewielu turystów, większość przybywa na dzień lub pół dnia i przemierza drogę od Visitors Center przez wąwóz Siq do Skarbca i dalej do Muzeum i wraca z powrotem tą samą drogą (ja też tak samo). Niektórzy turyści przebywają drogę przez wąwóz az po Skarbiec jeszcze raz wieczorem, bo odbywa się tam niezapomniane misterium muzyki beduińskiej, wszystko prawie w ciemnościach bo zarówno wąwóz jak i plac pod Skarbcem jest raczej skąpo oświetlony słabymi żarówkami elektrycznymi osłoniętymi pergaminowymi kapturkami.
Nabatejczycy swoje miasto wybudowali je ryjąc fasady i pomieszczenia w miękkim piaskowcu i wapieniu. Przyznam się, że oglądając to, co pozostało cały czas byłem pod wpływem „skrzywienia zawodowego” i zastanawiałem się jak oni to zrobili. Może się mylę ale tam trzeba było na pewno odspoić chyba kilkaset tysięcy metrów sześciennych skały a w dodatku często na wysokości sporo ponad 100 metrów i to bez dźwigów, podnośników, mechanicznych dłut i przyrządów geodezyjnych. Niepojęte, ale widać możliwe.
Podłoże terenu jest koloru różowo-rdzawego, sam zaś materiał skalny jest pofalowany i składa się z różnokolorowych warstw, czasami dziwacznie skręconych. Gdy wejdziemy do którejś sztucznych jaskiń (najczęściej do Skarbca, Muzem oraz… ubikacji) i uruchomimy lampę błyskową to na ułamek sekundy roztacza się przed nami coś jak współczesne surrealistyczne malowidło. Na zewnątrz są to najróżniejsze odcienie czerwieni, której natężenie zmienia się zależnie od pory dnia i kąta padania promieni słonecznych.
Na całym terenie trwają nadal badania archeologiczne, które odsłaniają nowe zagadki Petry..
Miasteczko Wadi Mousa żyję wyłącznie z obsługi ruchu turystycznego, który tu trwa praktycznie cały rok, średnio dziennie, Petrę zwiedza ok.5 tys. osób. Najlepszy okres do zwiedzania to miesiąc kwiecień.
Turyści górscy raczej nieczęsto są fanami terenów archeologicznych, archeologicznych tym jednym wypadku udaje się wprost idealnie połączyć zainteresowania archeologiczne z wycieczką górską. Są też tereny wspinaczkowe jednak nie tak trudne jak w pobliskim Wadi Rum. Oczywiście wspinanie się po ścianach obiektów zabytkowych jest zabronione.
Zamieszczam trochę zdjęć i zapraszam do obejrzenia albumu na mojej Picasie – jest ich tam około 180. Dużo ale obejrzeć naprawdę warto.
http://picasaweb.google.pl/japko175/PetraIIDolina#
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7
8
9
10
11.
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
Zaloguj
Zarejestruj
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
