Długo trwały dyskusje co do niedzielnego celu naszej wędrówki. Znudzony tematem i „poszukiwaniem okna pogodowego” zachęcany kilkoma propozycjami przez mojego towarzysza, padło na spotkanie ze Sławkiem. W składzie chesster, Tomek i ja wyruszyliśmy około 1:30 z Pewli Ślemieńskiej. Droga się dłużyła. Miejscowe zamiecie i zawieje oraz silne opady śniegu za Nowym Targiem skutecznie nie pozwalały rozpędzić samochód do standardowych prędkości. Przyjechawszy na miejsce parkujemy samochód na bezpłatnym parkingu wskazanym przez Maćka naprzeciwko Grand Hotel w Starym Smokowcu. Nie zauważywszy budki parkingowca o 4:50 ruszyliśmy w stronę Hrebenioka. Droga mijała dość szybko: najpierw Hrebeniok, potem stok narciarski. Synoptyk naszej ekipy zwiastował lekkie opady śniegu w godzinach porannych a potem już tylko słońce. Tak też zapewne by było jakbyśmy zostali po polskiej stronie Tatr. Tymczasem wraz z nabieraniem wysokości widoczność malała. W okolicach Sławkowskiej Kazalnicy było widać Dolinę Staroleśną oraz częściowo Pośrednią Grań. Im wyżej tym ...nudniej. Samo ramię Sławka wydaje się być kure....nudne. Nos również nie należy do interesujących. Myślałem, że kiedy popatrzę mu w oczy zaskoczy mnie czymś – pomyliłem się. Na szczycie nie widziałem nikogo i niczego oprócz swoich towarzyszy. Obróciwszy się dupą do Sławka zostawiliśmy go w tyle. W drodze powrotnej zaskoczyły nas promienie słońca padające przez małe okienko. Był to czas w którym mogliśmy podziwiać ciekawą okolicę Sławka od strony Doliny Staroleśnej. Uwydatnia się tam ciekawy układ żlebów i małych grani, które zachęcają do „spaceru”. Ten chwilowy wzrost energii w zespole szybko zabiło nudnawe zejście w stronę Hrebenioka. O godzinie 14:00 grzecznie uiszczaliśmy opłatę parkingową natrętnemu Słowakowi.
A teraz mała dokumentacja:
