Zawsze chciałam przejść Rohacze,bo słyszałam,że piękny szlak,widoki nieziemskie. Naczytałam się jednak sporo jak to trudno,kominki,ubezpieczenia hardcore i w dodatku przepaściście więc od razu oceniłam,w najbliższym czasie nie dam rady(ja panikara z antytalentem do wspinania..i jeszcze małym doświadczeniem)Uległam jednak namowom kumpeli i w końcu pojechałyśmy.Już przygotowałam opcję,że jak przerazi mnie słynny koń,to wracam na Wołowiec i może na Grzesia lub gdziekolwiek..ale idziemy....rowerkami przejechałyśmy chochołowską,potem Wołowiec(no prawie bo ominięty ścieżką pod szczytem
),idziemy w kierunku Ostrego,zastanawiajac się gdzie ten konik...przeszłyśmy jeden łańczuszek,później drugi,taki dłuższy wokół skały,obracamy się...czy to jest ten koń?niemożliwe.... przecież wcale nie był trudny...może będzie dalej...i tak idziemy idziemy....wchodzimy na ostry...kurcze to jednak to było to i jakoś poszło,dalej też spoko. Nieraz zapuszczałyśmy się po skałach szlakiem,a z góry widzimy ścieżki omijające...dziwna trasa...co mnie najbardziej denerwowało...chmara much..masakra,w zasadzie nie dało się nigdzie odpocząć bo zaraz paskudne owady człowieka dopadały...przystanki więc minimalne na łyka wody i w drogę...później zejście do bufetu Rohackiego i z powrotem w górę na zabrat i Rakoń,z Rakonia na Grzesia i do dolinki Chocholowskiej z powrotem....stwierdziłyśmy,ze z czasem dobrze stoimy(bo przez owady nie dało się robić porządnych postojów:) i w sumie na niektórych odcinkach miałyśmy szybsze tempo),więc część dolinki też przeszłyśmy,a od asfaltu rowerki.
,pierwszy raz gdy zetknełam sie z łańcuchem(był tylko jeden w drodze nad wodospad skok na Słowacji)nie wiedziałam jak się prawidłowo go używa i chwyciłam zaraz za mężem jeden łańcuch,pojechałam (bo to było na płacie śniegu)i jeszcze go niechcący popchnęłam...oboje byśmy polecieli...jakoś w sumie udało się nie zlecieć,ale miałam niezłego stracha...teraz jestem mega ostrożna 
zrobiła na mnie spore wrażenie i od tej trasy zaczęła się moja przygoda z Tatrami