Ten dziennik fajnie pisany. Będzie pewnie książka.
Małek też coś wrzuca, równie dobrze się czyta
(Zapiski spod K2, 4 luty 2018r. Dzisiaj o treningu.)
Godzina 20.00
Dziewczyny prawie śpią. Przynajmniej jedna opita matczynym mlekiem nieświadoma jeszcze tego w którym świecie się znajduje słodko śpi. Druga z nich - Renia każe mi spadać za drzwi z drwiną na ustach, że już na mnie czas i ze bycie ,,młodym tata, nie zwalnia mnie z obowiązku treningów. Dodaje coś na wychodne, że te treningi się same za mnie nie zrobią. Wychodzę. Stoję za drzwiami z myślą, że prawie mi się upiekło.... ale widzę zacięcie w oczach Reni. Takie samo ma Kapitan Ameryka przemawiający do swoich ludzi przed akcją. Nie mam wyjścia. Czas na trening. Zatem ruszam. Za 15 minut mam „randkę” z Tereską. Wiem, że łatwo nie będzie. Zawsze przed spotkaniem z nią czuję wewnętrzny niepokój. Dlaczego? Jak idę trenować to staram się to robić tak, jakby od tego zależało moje życie. Tak jak kiedyś. Parę lat temu przed moim wyjazdem w „najzimniejszy zakątek ludzkiej wyobraźni”. Teraz wiem, że za te 15 minut mogę nie wytrzymać serii 8 interwałów z rzędu. Myślę intensywnie. Na pewno zacznę od podwójnego ekspresso, to podniesie mi ciśnienie na odpowiedni poziom. Kawa zastąpi rozgrzewkę. Później już tylko muszę być mężczyzną i nie poddać się. Po 4 serii jestem zlany potem jak po porządnym prysznicu. Czuję jak z nosa leci mi woda z wysiłku. Zaraz, zaraz, zaraz... będzie koniec 4 serii. Nagle KRZYK. Tereski krzyk! „Nie poddawaj się”! Głos przeszywa moje spalone mięśnie, stawy i skołatane serce. Pod koniec każdej serii tętno 198... jeszcze 3 serie! Nie wiem czy nie „odkręce”. Kusi mnie sam szatan i całe piekło. Słyszę delikatny szept „w lewo”, ukradkiem spodlądam na Tereskę. Nasze spojrzenia się spotykają i w tym momencie przenoszę się do innego świata. Świata w którym nie ma ludzi, jest zimno, wysoko. Wszędzie gdzie spoglądam jest stromy lód, silny wiatr. Obok mnie widzę tylko twarz mojego Partnera, jest w niej moje odbicie. Te same myśli. Jesteśmy tu razem i cały ten lodowy świat odbity w jego szklanych oczach wygląda tak samo jak w moim załzawionych. Tu wszystko zależy tylko od NAS i tego jednego kroku do góry. I... znowu jestem w ciemniej sali, dokręcam w prawo i zaczynam czuć ze moje nogi płoną jak na stosie. Ocaliłem duszę.
Kątem oka widzę ze Tereska się szyderczo uśmiecha. Jeszcze 2 serie. Już wiem ze dam rade! Teraz już nic się nie liczy, tylko ten jeden ruch = krok wyżej. Płonę. Uśmiecham się do siebie wchodząc na 4 piętro. Wiem ze ból minie. Widzę to w oczach naszego pięknego maleństwa które spoczywa na moich dłoniach i pije spokojnie kolejna butelkę matczynej miłości
Zamykam oczy. Zmęczenie zwycięża. Ból mięśni.Najważniejsze są oczy ludzi którzy patrzą na świat tak samo jak ty;)
Zasypiam i w śnie widzę jak mój Kapitan Ameryka sie do mnie uśmiecha
P.s pozdrawiam całą ekipę Warsztat Formy
Artur
I lawiny, jaka zeszła na nich, gdy schodzili z obozu.