Wiem, że w środowisku wspinaczy pojawią się tacy, którzy ucieszą się z rozpoczęcia śledztwa. Im tylko chciałbym poradzić, by szybko sprawdzili terminy przedawnień, bo jeśli prokuratorzy rozsmakują się w himalajskich śledztwach, to wielu uczestników wypraw może znaleźć się pod lupą prawnych ekstremalistów. Tylko w ostatnich 30 latach podczas wypraw zginęło kilkudziesięciu polskich wspinaczy.

to oczywiste, ale czy nie jest tak, że latem ogólnie ta góra jest dość łatwym ośmiotyśniecznikiem, a zimą wręcz odwrotnie?

Kwestia tego że latem wszyscy korzystają z jednych poręczówek?
Bo szczeliny sie chyba nie zmieniają wraz z porami roku..

Jesteś pewien?

Poza tym ile czasu minęło od wejścia Wielickiego do 2013 roku? Kawał czasu, mogło ich nie być.

Dla mnie to wszystko nie miało sensu. Dwóch ludzi w niezwykły sposób uniknęło strasznej tragedii i teraz ich za to prześladowano. Powoli zacząłem zdawać sobie sprawę, że reakcję tę sprowokował silny i bardziej prymitywny gniew. Chodziło o to, że Ala, Hannesa, Alfreda i Mrówkę pozostawiono żywych. Gniew był, jak czułem, podświadomym oburzeniem, że w sytuacji, gdy Kurt i Willi musieli desperacko walczyć o własne życie, nie ratowali pozostałych.
Czy gniew ten może być głęboko zakorzenionym wyznaniem, że w podobnych okolicznościach większość z nas zachowałaby się tak samo? Często pytano mnie, czy zostawiłbym Ala, czy też czekałbym, aż umrze? Czułem, że w gruncie rzeczy jest to dylemat tej osoby, która go stawia. W moim przekonaniu nie warto o to pytać i nie mam zamiaru krytykować tych, którzy mają to nieszczęście, że muszą jakoś żyć z tą nieświadomością. W przypadku Kurta i Williego mogę tylko podziwiać ich uczciwość, że w ogóle opowiedzieli, co się stało i modlić się, abym ja nigdy nie znalazł się w takiej sytuacji. Mogę również stwierdzić z całą stanowczością, że Willi i Kurt znajdowali się po powrocie w stanie tak totalnego umysłowego i fizycznego wyczerpania, iż myśl o obarczaniu ich winą za to, że opuścili kolegów, absolutnie nie przyszłaby mi do głowy.

(...)
Jeśli można się czegokolwiek nauczyć analizując zróżnicowane okoliczności każdej tragedii, to możliwe, że niektórych błędów da się uniknąć w przyszłości. Oczywiście podstawowe znaczenie ma czas przebywania na wys. 8000 metrów lub wyżej oraz konieczność rezerw paliwa i żywności.
(...) Margines błędu w wysokich górach świata jest nawet w idealnych warunkach znikomy. Wystarczy, że szala lekko się przechyli, a okazuje się, że wcale nie ma tego marginesu. Alpejskie wejścia bez użycia tlenu, małymi grupami, bez wątpienia staną się regułą. Tyle że przyjdzie zaakceptować o wiele wyższą proporcję nieudanych prób jako cenę, którą trzeba będzie zapłacić. Inaczej nie skończy się rzeź. Badanie i przekraczanie granic możliwości nieodłącznie wiąże sie ze wspinaczką skalną, alpinizmem i himalaizmem. Tragiczne w skutkach lato na K2 musi pozostać przypomnieniem, że granice te istnieją: pokonywanie ich to jedna rzecz, a ignorowanie to zupełnie inna. Wspinaczka górska nigdy nie będzie bezpieczna, bo inaczej nie warto byłoby jej uprawiać. Jednak przy wzrastającym standardzie, przy ulepszeniach sprzętu, większej determinacji alpinistów, bardzo łatwo zapomnieć, że góry nigdy się nie zmieniają.

mam pytanie, może głupie, może odpowiedź jest banalnie prosta, może nawet ją znam...

Wielicki swego czasu "wbiegł" na Broad Peak w ciągu 22 godzin z powrotem do bazy (czy coś w tych granicach).
Dlaczego słynne szczeliny nie stanowiły w tym solowym wejściu dla niego problemu? Wiem, że to nie była zima, ale nie rozumiem czemu zabawa z tymi szczelinami zimą jest o tyle trudniejsza niż latem?

To już rok temu

A tak wracając do wydarzeń sprzed 26 lat. Jak to właściwie się stało, że Maciej Berbeka nie zdawał sobie sprawy, że wszedł tylko na Rocky Summit?
Przecież musiał znać topo drogi choćby ogólnie i musiał wiedzieć, że pierwszą kulminacją na jaką dociera się od strony przełęczy między wierzchołkami Broad Peaku jest Rocky - przedwierzchołek głównej kulminacji, ale z niego jest jeszcze dobra godzina. Fakt, psuła się pogoda, mogło nic nie być widać, był wyczerpany, ale - jak to się mogło stać, że mu to umknęło?
Czytałem o tym u A. Lwowa w 'Zwyciężyć znaczy przeżyć', ale nie pamiętam czy ta kwestia była rozstrzygnięta.

Niektórzy to chyba zapominają że w roku 87 nie było internetu, aparatów cyfrowych, telefonów komórkowych, a w Polsce to nawet z zagranicznymi książkami o tematyce górskiej był problem.

Czy znany reporter, w swojej książce o tragedii na Broad Peak użył fragmentów reportażu z „Tygodnika Powszechnego”? Podobieństwo niektórych zdań jest ewidentne. Prawnicy twierdzą, że dokonano plagiatu.

„W książce pana Jacka Hugo-Badera »Długi film o miłości. Powrót na Broad Peak« znajdują się fragmenty splagiatowane z artykułu pana Bartka Dobrocha »Tryumf i dramat na Broad Peak«, który ukazał się na łamach »Tygodnika Powszechnego« 17 marca 2013 r. Na sformułowanie takiej tezy pozwala porównanie tekstów obydwu utworów” – czytamy w ekspertyzie prawnej Andrzeja Dziewałtowskiego-Gintowta, radcy prawnego z kancelarii „Stelmach, Dziewałtowski i Wspólnicy”.

Jurek Natkanski 1 lipca przesłał wiadomość:

"Mariusz Grudzień i Jurek Natkański nocują w obozie C2 a Marek Chmielarski- Chmielu i Grzegorz Bielejec w obozie C1. Reszta wyprawy jest w bazie. Jutro cała czwórka schodzi do bazy na odpoczynek. 3 lipca ma nastąpić załamanie pogody."