Forum portalu turystyka-gorska.pl

Wiesz, że nie pomyślałem o tym w ten sposób ? W takim razie samo zdobycie szczytu jest ... nudne i gdyby nie cały proces wchodzenia na górę to na dobrą sprawę nic by nas przy tej zabawie nie trzymało ?

_________________
what is the point of being alive if you don't at least try to do something remarkable

Też mam lęk wysokości ale jak ktoś idzie przede mną zwłaszcza w dół to jest luzik

Ja też mam lęk wysokości. Łatwiej mi się wchodzi niż schodzi. Zawsze strachy mnie dopadają jak mam zejść. Rzeczywiście coś w tym jest, że czuję się pewniej jak ktoś idzie przede mną.

Takie wmawianie sobie lęku wysokości jest bez sensu - do ekspozycji można się przyzwyczaić

_________________
YouTube - Poczuj Magię Gór! | Mrozowiska.pl

Oczywiście, że można się przyzwyczaić, tylko, że jednym idzie to wolniej, drugim szybciej. Mi zdecydowanie wolniej i wcale nie wmawiam sobie żadnych lęków, wręcz przeciwnie jestem zawsze pozytywnie nastawiona. Mimo to w którymś momencie zaczynam się bać. Jakieś wskazówki, jak należy się wtedy zachować?
Pozdrawiam

Nie wiem, czy Tobie pomogą moje metody ale spróbuj:
Obserwując innych ludzi, jak pokonują trudne miejsce, mówię sobie "oni mogą to i ja mogę". Po drugie, jeśli mi bardzo straszno, to nie wypatruję najgłębszego miejsca tylko koncentruję ostrość widzenia na poziomie stóp, to co poniżej staram się widzieć nie ostro i absolutnie nie myśleć o tym co tam jest, koncentracja na tym gdzie stanąć i czego się chwycić, bo niezależnie gdzie się łazi, nie fajnie byłoby się potknąć czy pośliznąć Po trzecie, żeby nie tracić kapitalnych widoków, które zwykle w takich miejscach są, znajduję sobie bezpieczny punkt, to może być na przykład najszersze miejsce na ścieżce czy wręcz kawałek gruntu, na który można zejść z wydeptanej ścieżki i tam usiąść lub stanąć wygodnie, w bezpiecznej odległości od przepaści (nie tam gdzie czujesz, że jest bezpiecznie tylko logicznie biorąc, jak staniesz 2 metry od lufy to nawet jak się przewrócisz, do przepaści nie dolecisz). Jeśli stoję to zwykle pomaga mi przytrzymanie się ręką kamienia, drzewa. Wtedy mogę sobie podziwiać widoczki wiedząc, że nie spadnę.
Kiedyś, jak ten lęk był znacznie silniejszy, to w miejscach przepaścistych patrzyłam w dal, na odleglejsze widoki. Dopiero z czasem zaczęłam patrzyć bliżej i bliżej. Teraz już mogę patrzyć w dół, choć jeszcze nie całkiem bez emocji

Bardzo dziękuję za Twoje rady odnośnie radzenia sobie z lękiem wysokości. Można powiedzieć, że cześć z nich już stosuję. Zawsze powtarzam sobie, że jeżeli inni mogą, to ja też dam radę. Ponadto nigdy, kiedy dopada mnie lęk nie patrzę w dół tylko przed siebie, jakoś to pomaga.. Mam nadzieję, że kiedyś będę mogła powiedzieć, że nie mam lęku wysokości lub mam w małym stopniu, ponieważ teraz przeszkadza mi to ogromnie w obcowaniu z górską przyrodą.
Pozdrawiam

Wg mnie jednak lepiej nie unikać patrzenia w dół... w końcu tym sposobem ciężko się przyzwyczaić do ekspozycji

_________________
YouTube - Poczuj Magię Gór! | Mrozowiska.pl

Myślę, że przyjdzie taki czas, kiedy będę mogła spokojnie patrzeć w dół

Jak dla mnie to niepatrzenie w dół jest dobre dla osła z pewnego filmu... Nie popatrzysz czy ktoś jest na dole, nie popatrzysz gdzie jesteś, czy zleziesz, czy na kogoś kamienie nie lecą, nie, a jak już spojrzysz to spadniesz i się zabijesz.
Zdarzyło mi się, że na takim trawersiku musiałem zleźć poniżej kumpla i ustawiać mu nogi na stopniach bo... Nie patrzył w dół...


Gdy wpadniesz w panikę w jakimś eksponowanym miejscu to najlepiej otwieraj spadochron.
Jeśli ktoś boi się wysokości to niech idzie na szlak, gdzie nie będzie musiał walczyć z cykorem. Bo w większości przypadków to nie jest żadna jednostka chorobowa tylko właśnie zwykły cykor. Jeśli boję się iść na Orlą to nie idę - proste.

Jeśli natomiast twierdzisz, że to jakaś choroba (np. akrofobia), to z chorobami chodzi się do lekarzy. Nie wiem jak się takie lęki leczy, ale pewnie jakoś się leczy.
Nie naraża się zdrowia i życia swojego i innych to tak dla jaj. Jeśli ktoś nie ma rąk to wybacz - nie uprawia sportów do którego one są niezbędne.
Naprawdę miałem ciężko z kolegą kilka razy bo ważył dużo więcej niż ja, był dużo silniejszy ode mnie i wpadał czasami w taką panikę, że sam by się mógł spier.dolić, a i mnie zabrałby ze sobą. To jest jak z tonącym - w ataku paniki może wciągnąć ratownika pod wodę i zabrać ze sobą do aniołków.
Liczcie się z tym i po prostu nie pchajcie się tam gdzie nie jesteście w stanie sobie poradzić.

Krótko podsumowując - jeśli ktoś uważa, że ma lęk wysokości - niech idzie do lekarza, jeśli ktoś ma cykora niech z głową dobiera marszrutę - może z biegiem czasu się przyzwyczai. Nie każdy musi przejść Orlą Perć, a okolice Przegibka czy Wlk. Raczy mogą wywołać w człowieku równie dużo pozytywnych emocji co szlaki w Tatrach Wysokich.

Chyba dokonałeś nadinterpretacji wcześniejszych wypowiedzi...


Fobii nie leczy się poprzez łykanie tabletek. A przynajmniej nie tylko. Głównie polega to na konfrontacji z tym, co wywołuje lęk. Trudno o taką konfrontację jak się siedzi w fotelu, prawda?



Tu pełna zgoda.

Jasne, lepiej spowodować zagrożenie na szlaku w Tatrach.
Wiesz, ja rozumiem jak pańcia nieświadomie zaciągnięta przez towarzystwo wyląduje w klapkach na Orlej i utknie, ale Jeśli ktoś wiedząc, że może mieć problemy sam się tam pcha... I wszyscy z takiej nieświadomej dziewczyny się śmieją, robią zdjęcia przez lata oglądają w necie, choć jest Bogu ducha winna, a ktoś kto świadomie władował się w kabałę - nie, to jest ok, to jest wporzo, bo miał/miała wyczesane buty górskie. To właśnie takie świadome osoby należy opieprzać, że weszły tam, gdzie nie powinny... Nawet w celach leczniczych....

Kaytek, ale właśnie po to ludki założyły ten wątek, żeby się nie wybrać z motyką na słońce Pytają o szlaki dobre na opanowanie lęku i pytają tych, co już to przeszli, jak sobie poradzić. Może trudno to pojąć, jeśli się samemu z taką fobią nie walczyło, ale uwierz, że to może pomóc. Ja swoje metody ogarniania lęku wypracowałam sama, ale zajęło mi to kilka lat. Jeśli komuś można tych lat i niepotrzebnych nerwów zaoszczędzić, ustawić na drodze ku wolności na starcie a nie dopiero w szatni, to dlaczego nie... Oczywiście, potrzebny jest też rozsądek tej drugiej osoby, bez tego czy w górach czy nad wodą ani rusz.

Ok, to się nie wtrącam, tylko napisałem, że wiem czym może się taka wycieczka w złe miejsce skończyć...

Pomijam już fakt, ze wiedząc o lękach kolegi nie atakowaliśmy żadnych ekstremów. Z nim nie jeździłem raczej w Tatry - to były trekkingi gdzie nie spodziewaliśmy się w sumie jakiś wąskich półek nad przepaściami, a i tak zdarzało się nam mieć problemy.
I tylko dzięki temu, ze nie zdarzało się to w trudnym terenie jakoś obaj żyjemy.

Dla mnie ta grań:

jest jak boisko, a mało mnie na niej nie staranował gdy próbowałem go uspokoić.
Po prostu zobaczył szlak schodzący z grani i coś mu kazało tam biec, co nawet w przypadku grani jak boisko nie jest dobrym pomysłem, więc próbowałem mu wytłumaczyć, że jeśli już przeszliśmy taki kawał, to i do tego odejścia spokojnie dojdziemy. Skończyło się niemal na przepychance co w połączeniu z 25 kilowymi plecakami na plecach przestało już być bezpieczne.
O to mi chodzi - idzie kawał granią i postępuje zgodnie z tym co napisałaś, pęka się, ale panuje nad sobą. I nagle jebudu jakiś irracjonalny atak paniki, gdzie przestaje nad sobą panować, nie potrafi racjonalnie ocenić swojego zachowania i przepycha się ze swoim przyjacielem.
Wówczas kończy się zabawa w leczenie na wysokości. Gdyby takie coś miało miejsce na łańcuchu na Orlej mógłby nie tylko sam spaść lecz pozrzucać innych.

Edit:
I nie napisałem tego co chciałem:
100 razy będzie spietrany, ale skoncentrowany przejdzie, a za 101 jebudu - coś nie zagra i atak paniki i cholera wie co wówczas zrobić.
Możliwe, że Wam się to jeszcze nie zdarzyło, że Wy się nie znaleźliście w takiej sytuacji, że nigdy nie spanikowałyście... - niestety z autopsji wiem, ze to się może przydarzyć w najmniej odpowiednim momencie - lepiej więc dobrze planować swoje górskie wycieczki.

I tu się całkowicie z Tobą zgadzam. Głowa i trzeźwe rozumowanie to zawsze podstawowy ekwipunek...
Przejść z kumplem współczuję. Chyba faktycznie mało siebie znał...
Ja panikuję na zimno Czyli zamrozi mnie w miejscu, bez ruchu, ale po chwili wyłączam emocje i spokojnie szukam rozwiązania. Zaleta w górach. Wada na szosie
Kiedyś dawno temu usłyszałam, że jak ktoś histeryzuje i nie daje się normalnie uspokoić, to pomaga solidny strzał z płaskiej dłoni w pysk... Po prostu panikarz skupi się wtedy na tym, że oberwał Ile w tym prawdy - nie wiem, nigdy nie miałam potrzeby tego sprawdzić. Dotychczas na znajomych histeryków wystarczyło porządnie huknąć. No i nie chodziło o sytuacje górskie tylko tak zwane życiowe, czyli inny świat.

Ponieważ w górach jestem bardzo rzadko, wszystkie moje wędrówki są bardzo solidnie zaplanowane.
Nigdy nie pcham się w trudne miejsca, gdzie wiem, że będę miała problemy.
Dlatego zaczynałam od dolin, później był Nosal, Kasprowy, Giewont, Szpiglasowy, Czerwone Wierchy.
Absolutnie żadnych ataków paniki nie było.
Po prostu lęk, ale nie paraliżujący, wręcz mobilizujący do działania.
Uważam, że niepatrzenie w dół przy podejściu jest dla mnie dobrym rozwiązaniem. Nie znaczy to wcale, że nie uważam na to co dzieje się wkoło mnie, nie patrzę na osoby, które idą za mną.
Zrezygnować z chodzenia z gór nie zamierzam, wręcz przeciwnie planuję jakieś trudniejsze trasy.
Pozdrawiam serdecznie KAYTKA i dziękuję za podsunięcie pomysłu ze spadochronem, mam nadzieję, że nie będzie mi potrzebny

odkopuję wątek gdyż...muszę się wygadać.( taka psychoterapia?) Wydawało mi się,że nie mam jakoś potężnie dokuczliwego lęku wysokości. A jednak ujawniło się cholerstwo. W miejscu jak sądzę banalnym. Nie wiem czy to lęk wysokości czy raczej przestrzeni? Ostatnie metry podejścia na Ornak.Od strony Iwaniackiej Przełęczy.Uroczy szlak w kosówce.Zero zmęczenia.Zachwyt tym co widzę ,głównie z lewej strony,przystawanie,popatrywanie,entuzjastyczne achy i ochy i nagle...łup. Dostrzegam,że robi się stromiej i stromiej ( mam wrażenie,że zaraz osiągnę pion a tuż potem przechył w tył wręcz),już nie jestem ciekawa co będzie za dziesięć ,piętnaście kroków,już chcę wracać,teraz zaraz natychmiast.Kosówka wokół wydaje się być..bezkresną otchłanią ( tiaaa,wiem,co poniektórzy pękają teraz ze śmiechu ),takim lejem ogromnym o właściwościach zasysających. Spadnę zaraz w ten lej i kaplica. Nie zejdę.Nie potrafię.Kamienie jakoś nie tak "ułożone",coraz trudniej.Za trudno.Pułapka.Amen. Platz na dupę i pełzanie w dół.Ostrożnie,powoli,bez patrzenia gdziekolwiek indziej po za czubkami własnych butów. Ornak.Kilka minut przed wdrapaniem się nań. Obciach? pewnie tak. Jakoś to muszę "wyleczyć" Na usprawiedliwienie dodam ,że szłam z ciężkim dość plecakiem- to ten drań potęgował uczucie nadchodzącego przechyłu w tył?

Nawet tak nie myśl! Wielki szacun, że potrafisz przyznać się do swoich słabości.

Miałem kiedyś podobnie. Nawet jak oglądałem na youtube filmiki ze szczytu Giewontu to zaczynałem się czuć bardzo nieswojo.
Teraz już wszystko ok

Jeśli chcesz parę 'patentów' jak sobie radzić to odezwij się na priv.

_________________
Wiem, że nic nie wiem

Spokojnie - - musisz więcej chodzić - samo przejdzie.

Jestem dziwnie przekonana ze juz jakbys była z tydzien dłuzej i pokreciła się po górskim terenie to Ornak by zmalał znaczaco - czasem trudno sie przestawić z płaskich terenów na schody. Ale to tylko kwestia obycia z terenem.

chętnie Choćby zaraz! właśnie kombinuję jakby tu...pozbyć się balastu w postaci pracy

a tak serio- zauważyłam ,że czynnikiem obciążającym jest coś co nazywam roboczo lękiem udzielonym.Łatwiej mi opanować pierwszy nadchodzący dygocik kiedy jestem sama niż kiedy ( tak jak teraz) idę z synem i widzę,że on czuje się nie teges. ( przytłaczająca odpowiedzialność?) Szedł pierwszy i zauważyłam,że zatrzymuje się częściej,minę ma niepewną,a to chmura wydaje mu się zbyt czarna,a to marudzi,że kamienie krzywe itd. Z drugiej strony właśnie dany syn potrafi się sam fajnie pozbierać i jeszcze mnie zmotywować. Tym razem nie pozbieraliśmy się oboje i była "ewakuacja". Za to teraz łazi od okna do okna i warczy,że dzisiejsze stołeczne błekitne niebo go wkurza .Taki lazur to potrzebny jest nie tu tylko tam .I pyta kiedy pojedziemy "sieknąć ten Ornak"
Odpowiedź jest tylko jedna- najszybciej jak tylko będzie możliwe

A w wolne po poludnie lub brzydką pogodę wybierz się na ściankę wspinaczkową!
Świetnie spędzisz czas jednocześnie dużo bardziej się rozwiniesz.

_________________
"Gdyby ludzie od jaskiniowej epoki robili tylko to, co wyglądało na możliwe, do dzisiaj siedzieliby w jaskiniach" - Stanisław Lem

ja już jestem bardzo rozwinięta.Na ściankę za bardzo. W tym sęk

ale rada cenna. Rozważę

Albo się przyzwyczaisz i z czasem już nie będzie to robiło wrażenia albo już tak będzie zawsze. Lekki lęk może minąć. Tzn. można się przyzwyczaić do ekspozycji. Taki paraliżujący już raczej nie.

_________________
Tatrzańskie szlaki

Ciekawe, że ja mam odwrotnie. Kiedy idę sama czasem się boję. Kiedy mam pod opieką jakąś osobę i widzę, że ona się boi bardziej to skupiam się całkowicie na tym aby jej pomóc, podpowiadam gdzie ustawiać nogi, podtrzymuję na duchu itd. i wtedy kiedy się mocno koncentruję na technicznym aspekcie przejścia to mój lęk znika.

_________________
-------------------------------------------------
Studenckie Koło Przewodników Górskich "Harnasie" w Gliwicach zaprasza na kurs przewodnicki
http://www.skpg.gliwice.pl/kurs/

Mnie też kiedyś złapał jakiś dziwny lęk w banalnym miejscu. Idąc na Kościelec, przed Karbem na grani Małego Kościelca. Poczułem się jakoś dziwnie, miałem wrażenie, że idę po wąskiej kładce i zaraz polecę na lewo lub prawo. Było to chwilowe i dalsza wędrówka na szczyt przebiegła bez żadnych komplikacji. Zresztą zaliczając większość najtrudniejszych tatrzańskich szlaków nigdy mnie takie coś nie dopadło. Tylko ten jeden raz...

Mój tata ma lęk wysokości nawet wejście na drabinę jest często dla niego problemem i nie jest w stanie przezwyciężyć swojego lęku, jednak jeśli chodzi o góry, to cały strach jakby nagle znikał i już go nie ma, nawet na najtrudniejszych szlakach nie ma ani chwili zawahania, co niekiedy osoby, które nie mają leku wysokości zaczynają odczuwać strach. Jak widać pasja może niekiedy przezwyciężać nasze lęki.

Kiedyś czytałem, że czym innym jest "lęk wysokości", a czym innym "lęk przed ekspozycją"...

_________________
wszystko już było - ergo: nie panikuj
http://jaskiniar.blogspot.com/
http://puzzlepamieci.blogspot.com/

A jaka jest praktyczna różnica?
Jest jeszcze lęk przestrzeni.

Odnośnie tych wszystkich leków: mnie się robi nieprzyjemnie gdy widze ten film
http://www.youtube.com/watch?v=2Fs0hkdJzk8&feature=kp

_________________
"Ostrożnie, tam przepaść!", Maria Bandrowska, 27 lipca 1914 r.
"Ile razy widziałeś schodzącą lawinę w Tatrach w grudniu?" magis, 2018

czy ktoś może mi podpowiedzieć gdzie najlepiej sprawdzić brak lęku przed ekspozycją w okolicach murowańca (nocleg)? może świnica? kościelec? nie wiem orla? trasa może być wymagająca, ale w miare bezpieczna pod koniec czerwca- chodzi o zalegający śnieg (słyszałam że nietypowo lezy tam go teraz miejscami jeszcze sporo)?

?

_________________
wszystko już było - ergo: nie panikuj
http://jaskiniar.blogspot.com/
http://puzzlepamieci.blogspot.com/