czasami motywatorem może być osoba która idzie przed tobą (jeżeli jest) ja tak miałem w drodze do murowańca (nigdy jeszcze tak szybko nie szedłem jak wtedy)

Czasem jezdzilem z dziewczynami ale one maja zawsze jakis problem, za daleko, za wysoko, tam niebezpiecznie, czemu pod gore itd

to jakieś kiepskie towarzyszki sobie dobrałeś znam sporo kobiet które idą bez zbędnego gadania

zawsze mozna sobie pstryknac zdjecie nawzajem.

Towarzysz do tego akurat nie jest potrzebny od czego są samowyzwalacze

i jednocześnie mnie objać

Pierwsza połowa wycieczki schodzi mi na narzekaniu, że nie mogę się rozchodzić, że zimno, że gorąco, że głodna, że są chmury i w ogóle po kiego wała się tam pchamy

Hehe, to jest fakt, czasami tak zupełnie bez żadnego powodu podpinam się pod plecy kogoś kto idzie dużo szybciej i tak aż do końca szlaku:) To chyba przyzwyczajenie z podróży samochodem;)

Widze że nie tylko ja się podpinam

Ja corocznie bywam w Tatrach samotnie, gdyż małżonka woli ciepłe kraje, a ponadto ma chore kolanka, rozumie jednak moją miłość do gór i "spuszcza" mnie ze smyczy, abym mógł się wybiegać po górach.

gaja napisał:
Drugim minusem jest to że czasami brakowało " motywatora" w postaci towarzysza.

czasami motywatorem może być osoba która idzie przed tobą (jeżeli jest)

przynajmniej tam człowiek nie czuje zewsząd przytłaczjacego ciężaru konieczności egzystowania w parze,która wyznacza na nizinach osiągniecie pożądanego statusu społecznego

-ostatniej kromki chleba,którą dzieli się na pół kiedy żarcie sie kończy

Nie na pół. Prowadzący żre 70%, drugi nosi plecak i je resztki

a ja uwielbiam chodzić sama, bo wtedy nikt i nic nie zakłóca mi kontaktu z górami.
Nie czuję też potrzeby dzielenia się zachwytem, euforią i radością, wystarczy mi że je czuję całą sobą, każdą najmniejszą cząsteczką. Fajnie, że mogę uwiecznić najciekawsze miejsca na fotkach, ale i tak pozostają najżywsze we wspomnieniach i emocjach.

Moi bliscy tez się oburzają i boją, że gdzieś wpadnę, złamię coś zamarznę, zgubię się,
lawina mnie zmiecie itp. itd., ale oni nawet nie próbowali chodzić samemu po górach.

a ja uwielbiam chodzić sama, bo wtedy nikt i nic nie zakłóca mi kontaktu z górami.
Nie czuję też potrzeby dzielenia się zachwytem, euforią i radością, [...]

Dokładnie Dokładnie tak samo to czuję

Po prostu idę gdzie chcę

a ja uwielbiam chodzić sama, bo wtedy nikt i nic nie zakłóca mi kontaktu z górami.

A ja mam wrażenie, że gdy chodzę z kimś, to frajda jest podwójna.

A to jeszcze zależy z kim się idzie...
Trzeba mieć naprawdę dobrą ekipę w góry, żeby było fajnie, a u mnie to było różnie
Były i takie ekipy, z który nie potrafiałam się dogadać ani co do godziny wyjścia ani co do trasy....

Wtedy z tą ukochaną osobą chce się człowiek dzielić wszystkim, a przede wszystkim zachwytem górami.

Więcej szczęścia daje mi widok rozradowanych twarzy moich towarzyszy. I jeszcze ta satysfakcja, że pokazałam komuś bliskiemu takie cudowne miejsce. Very Happy