Gdy znaleźliśmy się na brzegu Ciemnosmreczyńskiego Stawu Niżniego, na niewielkiej plaży porośniętej dookoła gęstą kosówką, poczuliśmy się tak, jakbyśmy brali udział w jakimś odwiecznym misterium: piękna skalista sceneria, różnokształtne gotyckie turnie, mariaż pluskającej zielono- szmaragdowej wody z promieniami słońca, pokrywające dno stawu kamienie, mieniące się jak najdroższe klejnoty i... niesamowity spokój- spokój, którego w Tatrach jest coraz mniej. Zanurzyłem rękę w ciepłej, krystalicznej wodzie, by obmyć spoconą twarz i szyję. Odniosłem wrażenie, jakby delikatną pieszczotą objęła mnie jakaś nieziemska istota. Tak zauroczeni, zupełnie sami, długo siedzieliśmy nad brzegiem stawu, czując jak pochłania nas bez reszty to zaklęte miejsce.