A ja boję się wsiąść za kierownicę. Tyle jest przecież teraz wypadków

Z tym lękiem to wcale nie takie hop siup Rok temu gdy po raz pierwszy miałam okazję przemierzać górskie szlaki, parę razy miałam chwile słabości Pierwszego dnia w ramach zapoznania się z górami poszliśmy na Giewont. Wszystko było dobrze, do momentu gdy tuż przed łańcuchami obejrzałam się za siebie i dalej nie ruszyłam. Serce waliło jak głupie, nogi się trzęsły, łzy w oczach i to uczucie niemocy. Odeszłam na bok, by nie torować innym drogi.. Chwile postałam, wypłakałam się ^^ emocje zeszły, nabrałam sił i ruszyłam dalej w górę ;P Moja radość była nie do opisania gdy przezwyciężyłam atak paniki Na drugi dzień była Kozia Przełęcz od strony 5 stawów Też się udało Za równy miesiąc ruszamy ponownie na szlaki

Też była panika i łzy tuż przed łańcuchami.. Na Koziej byłam w takiej rozterce, że nie wiedziałam już co robić czy iść dalej czy zawracać, problem był tylko taki, że i w jedną i w drugą stronę bałam się iść. Jednak uspokoiłam się, ustaliłam razem z bardziej doświadczonymi górołazami szyk i poszliśmy Na szczęście zauważyłam, że jak już się przełamie i skupię się tylko na tym czego się chwycić, gdzie nogę postawić to nawet nie myślę o tym, że mam lęk wysokości A to dobry znak, że potrafię się z moimi lękami uporać. Wszystko dla przepięknych widoków!

A trudniej to zdecydowanie było na przełęczy, czytając po powrocie różne wypowiedzi innych odnośnie tej trasy podziwiałam siebie, że to moja druga trasa w życiu i uporałam się z nią. Wówczas pomyślałam, że skoro udało mi się przejść Kozią to z innymi szlakami też się uporam Za miesiąc się okaże czy się udało