Forum portalu turystyka-gorska.pl

Teraz możemy napisać co nam porzeszkadza w konfortowym chodzeniu po górach.
Może to być lęk wysokości. Ja go mam ale staram się go zwalczać.

_________________
Tatrzańskie szlaki

A w takim razie co z nieodpowiednio konserwowanymi łańcuchami? Czy ktoś to w ogóle sprawdza?

Z tego co wiem to należy to zgłaszać do TPN ale czy jest to weryfikowane na bieżąco to nie wiem
Ja tez raczej nie ufam bezgranicznie ubezpieczeniom i staram się sprawdzać w jakim są stanie

To sprawdzanie powinno być jakoś sprytnie urządzone ... ale nie wiem jak.
Oprócz zaufania do łańcuchów trzeba mieć zaufanie do własnego organizmu, bo wystarczy, że w kluczowym momencie się w głowie zakręci i skutek może być tragiczny.

Jeśli chodzi o łańcuchy do można zastosować uprząż i przypinać się do łańcuchów. Widziałem już to na Rysach. Zawsze człowiek czuje się bezpieczniej. Jeśli chodzi o zawroty głowy to na szczęście ich nie mam. Przynajmniej jak jestem zdrowy Ale jak by mi się to zdarzało w górach to musiałbym chyba zrezygnować z trudniejszych szlaków.
Póki co, na razie ufam swojemu organizmowi. Ale nigdy nic nie wiadomo.

Nie ma co, też im nie ufam i staram się zabardzo ich nieużywać. Ale jak nie ma wyjścia to trzeba. Zaufanie straciłem, kiedy ...zresztą pisałem już o tym na forum. Szcególnie nie umiałem zufać temu łańcuchowi co znajduje się między Skrajnym a Pośrednim Granacie nad tą szczeliną. I to tego włączył mi się w tym miejscu syndrom ekspozycji, jak nigdy. Było trochę nerwów.

Coś ala via ferraty . To koleś pewnie ćwiczył przed Dolomitami i musiał miec chyba spory karabinek żeby mu się na łańcuchach nie blokował Nie, poważnie można i tak, jak ktoś czuje się tak bezpieczniej

Akurat jeśli o Rysy chodzi to szliśmy kiedyś z facetem, który nie korzystał z łańcuchów w ogóle, "szedł" obok nich. No, ale jak ktoś się bawił kiedyś we wspinaczkę to być może nie jest to dla niego ryzykowne. Ja tam się trzymałam łańcucha i nie zawsze patrzyłam w dół

To był ojciec z synem. Zapięty był syn Miał dwa karabinki tak że mógł przepinać się z łańcucha na łańcuch będąc cały czas przypiętym.
Coś takiego daje jakieś uczucie bezpieczeństwa.

Dresik napisał : Zaufanie straciłem, kiedy ...zresztą pisałem już o tym na forum.

Na którym forum? (mi się włączył syndrom wygodnictwa ... nie chcę przeglądać wszystkich)

O ile łańcuch jest zaczepiony w skale ... pisałam już o tym w "niebezpiczenych miejscach"

Dla mnie taka uprząż to raczej element psychologiczny. Ale ważne że pomaga. Tak samo jak idzie się we mgle czy chmurach. Wtedy nie odczuwa się wysokości i tego że na dole np. jest przepaść.

A dokładnie w tym wątku piszę o tym łańcuchu w żlebie Kulczyńskiego:

http://www.turystyka-gorska.pl//forum// ... light=#508

Dokładnie Tomek psycha w górach to rzecz No.1. Pamiętam swój "pierwszy raz" na Orlej. Gdzieś w okolicach Wyżniej Koziej Przełęczy. Ile to ja wtedy myslałem, kombinowałem a zarazem troche bałem a co bedzie jeśli.... A teraz to bym mógł z zamknietymi oczami tamtedy iść (no nie tak dosłownie ) Człowiek jak przywyknie pare razy do ekzpozycji i trudności to nastepnym razem wszystko maleje, nieodczuwa się tego co za pierwszym razem. Przynajmniej tak jest w moim przypadku.

No i wszystko jasne. Przy okazji przeczytałam kolejne argumenty, za tym, by nie porywać się na Orlą w najbliższe wakacje.

Oj skłamałbym. Pierwszy raz to ja byłem zafascynowany szlkiem na Świnicę od Zawratu. Jak tu wysoko, jakie przepaście, ekspozycja etc. A teraz normalnie przechodzę i nie dostrzegam tych trudności co kiedyś. Oswajam się.

Mój organizm też się przyzwyczaja. Kiedyś to na jakimś szczycie mogłem co najwyżej usiąść i trzymać się skały ale po jakimś czasie to minęło i teraz mogę już normalnie chodzić, stać i patrzeć w dół. Człowiek przyzwyczaja się do wysokości. Nie wiem czy każdy. Ale ja tak..

W moim chyba nie. Jak szłam na Rysy to wszystko było w porządku, myślałam o tym co przede mną, nie znałam drogi, nie wiedziałam co mnie czeka, więc byłam skoncentrowana. Po powrocie analizowałam, że tam była przepaść, że musiałam się "uwiesić" na łańuchu, że jeden łańcuch był wyrwany itp. Jak pójdę drugi będę miała więcej czasu, by patrzeć w dół i się "nakręcać" na niebezpieczność sytuacji... niestety. Chyba, że towarzysze mi nie pozwolą, bo w górach też jest ważne z kim się idzie.

Ja chodzę sam. Choć w Tatrach rzadko się bywa samemu na szlakach. Ale czasami z kimś faktycznie jest łatwiej

znaczy, że nie zabierasz "balastu"?
Nie lubię chodzić sama i nigdy tak nie szłam, ale problem jest straszny ze złożeniem jakiejś ekipy, która nie chce robić wypraw do americanosa na Krupówkach i robić sobie zdjęć z niedźwiedziem na deptaku z widokiem na McDonalda .

Faktycznie powód jest jeden. Problem ze zorganizowaniem ekipy. Wtedy zamiast siedzieć w domu wole jechać sam.

Odważny.
Samotność w górach pozbawia mnie komfortu psychicznego, dlatego jak zawiodą wszystkie możliwości to jednak zostaję w domu i jeżdżę na rowerze. Tak było np. w zeszłym roku

Właśnie miałam sie pytać lęk wysokości. też go mam ale na szczęście coraz mniejszy, pamiętam jak się bałam kiedyś dawno na trzech koronach, normalnie myślałam że się nie ruszę z miejsca, ale jak widzicie - żyje i dalej łaże po górach Ale przyznam że przeszkadza mi to w zdobywaniu szczytów, choć z drugiej stronie więcej adrenalinki sprawia przyjemność poza tym ci co nie mają lęku to nie mają takiej satysfakcji jak wejdą na jakiś wysoki tatrzański szczyt.

A ma ktoś recepte na pozbywanie sie lęku wysokości? Wiadomo, najlepiej to chyba go przełamywać i iść wzdłuż przepaści wbrew sobie...

_________________
"Oprócz błękitnego nieba
nic mi dzisiaj nie potrzeba..."

GG 4536361

Można spróbować przyzwyczajać sie do wysokości patrząc na dół z jakiegoś wysokiego, bezpiecznego miejsca np. z balkonu. W moim przypadku po jakimś czasie zacząłem powoli tolerować wysokość.

Według psychologii ewolucyjnej zadziwiająca skłonność ludzi do popadania w takie fobie jak lęk wysokości czy klaustrofobia dowodzi (zdaniem wielu psychiatrów) tego, że ani wysokie góry, ani zamknięte, małe przestrzenie (takie jak na przykład jaskinie) nie były miejscem, gdzie wyewoluował nasz umysł.
Swoją drogą już tyle pokoleń funkcjonuje w takich warunkach, że czas najwyższy, by się przystosował .
Wyczytałam, że niektóre gry komputerowe pomagają w radzeniu sobie z lękiem wysokości.

Widzę, że się przygotowałaś do tematu lęk wysokości

Za zadanie domowe 5 z +

Zaraz tam przygotowała, zaciekawiło mnie, a nie chciałam polecać filmu "Nie patrz w dół" jako pomocy w walce z ...

A mogę tę ocenę dostać do indeksu zamiast piątkowego egzaminu?

Ale wiesz, że coś w tym jest. Małych ciemnych przestrzeni tez nie lubię