Forum portalu turystyka-gorska.pl

Dzień 6 – Eisseehütte (2521) – Weissspitze (3300) – Eisseehütte (2521)
Na początek krótki wstęp o Polakach. Oczywiście nie jest ich tu tyle co na Słowacji, ale w każdym schronisku (oprócz tego pierwszego, najmniejszego) spotkałem jakichś Polaków.
W Johannishütte była to para z Warszawy, która chodziła „od schroniska do schroniska”, przyszli z Neue Sajathütte, a następnego dnia szli do Essener-Rostocker Hütte.
W Eisseehütte tez spotkałem Polaków, choć początkowo nie wiedziałem, że to Polacy. Siedzieli wieczorem w jadalni, ale szybko gdzieś zniknęli. Dopiero następnego dnia sie dowiedziałem gdzie…

Dzień wcześniej w schronisku po południu spotkałem Austriaka („na oko” ponad 60 lat), który właśnie wrócił z Weissspitze. Boże! Chciałbym w tym wieku mieć jeszcze taką kondycję i chęci, żeby sobie wejść na trzytysięcznik. Pogadaliśmy trochę o trudnościach i śniegu na szlaku, tzn. on uspokoił mnie, że nie ma się co bać, tylko iść.

A dziś z rana takie widoczki:


Przed schroniskiem dużo świstaków, dosłownie uciekały spod nóg. Niestety moja „idioten kamera” była na nich trochę za wolna i miała za mały zoom, żeby ich dobrze „złapać” z bezpiecznej dla nich odległości, na którą uciekały.


Szlak na Weissspitze prowadzi ze schroniska pod przełęcz, przez którą wczoraj przyszedłem z poprzedniego schroniska. Trzeba się trochę wrócić w stosunku do wczorajszej trasy. Pod przełęczą jest skrzyżowanie i idąc od schroniska mamy: na lewo – szlak na przełęcz, na prawo – nad stawek, a prosto – na szczyt. Wychodząc ze schroniska zauważyłem, ze jeden chłopaczek z tej trójki idzie za mną. Gdy zza zakrętu ukazuje mi się przełęcz widzę pod nią namiot, a przed nim dwie osoby.
Pomyślałem sobie, że oni chyba też idą na Weissspitze, wiec postanowiłem ich przepuścić, niech torują mi drogę
Odbiłem więc w prawo na stawek, żeby zobaczyć go w porannym słońcu, bo wczoraj nie było tam prawie nic widać.


Gdy wróciłem znad stawku, stwierdziłem, że miałem rację. Ta trójka szła na Weissspitze. Niestety oni mieli bardzo duże plecaki i ja idąc „na lekko” dość szybko ich doszedłem. Wtedy dopiero przekonałem się, że to trójka Polaków z Bydgoszczy. Przyjechali tu zdobyć Grossvenedigera, a Weissspitze miał być dla nich tak „na rozgrzewkę”.
Szlak na przełęcz bez większych trudności. Gdy już było widać przełęcz Wallhorntörl „zgubiło się” oznakowanie szlaku. W tym momencie zaczynało się takie duże pole śnieżne, na którym były jednak wyraźne ślady. Od tego momentu szlak stawał się bardziej stromy. Było tam kilka mniejszych pól śnieżnych, na których również było widać ślady. Od tego momentu było wydeptanych kilka wariantów dojścia do przełęczy, przez różne pola śnieżne (szczególnie potem z góry było to widoczne). Trzeba po prostu patrzeć na przełęcz i kierować się wydeptanymi w śniegu śladami. Dojście bez większych trudności i niebezpieczeństwa.


Na przełęczy wprost powiało chłodem od lodowca znajdującego się po drugiej stronie. Musiałem ubrać kurtkę, bo w samym polarze było mi zimno. Zza chmur czasami prześwitywał Defreggerhaus, czyli cel na dzisiejszy dzień tych bydgoszczan.
Oni na przełęczy pozostawili swoje plecaki (zabrali tylko dokumenty i pieniądze) i w czwórkę na lekko poszliśmy na szczyt.


Mimo, że na przełęczy jest strzałka na Weissspitze z numerem, to jednak nie ma tam szlaku oznaczonego farbą (ani w rzeczywistości ani na mojej mapie). Mimo to wiele ludzi tam chodzi i jest wyraźna, wydeptana ścieżka. Tak więc brak farby w zasadzie nie jest odczuwalny.
Zgodnie z przewodnikiem Tkaczyka należy iść jak najdłużej prawie poziomo, a dopiero pod samym szczytem wyraźniej do góry. Po drodze kilka pól śnieżnych. W tym jedno dość duże (a pod nim zanikający lodowiec). To był właściwie jeden w miarę niebezpieczny moment wycieczki. Ono mogło być szczególnie niebezpieczne po świeżym opadzie, gdyby nie było tam żadnych śladów. Bo choć idzie się nim prawie poziomo, to idzie się samą górą i naprawdę jest gdzie się poślizgnąć i zjechać na dół. Ale wydeptane od wczoraj ślady plus kijki były wystarczające, żeby to przejść.


Na szczycie niestety chmury przewalające się przez grań. Te które były rano nisko, poniżej schroniska, zaczęły po prostu „iść” do góry.
3300 m n.p.m. Jak na razie to mój rekord życiowy wysokości!
(nie chcę zapeszyć, ale mam nadzieję, że utrzyma sie tylko do przyszłego lata…)


Po sesji zdjęciowej i wpisaniu się do zeszytu, zejście z powrotem na przełęcz. Tam oni skierowali się do Defreggerhaus, a ja wróciłem do schroniska. Po południu chmury uciekły i szczyty wyszły zza chmur. Niestety my mieliśmy pecha z widocznością na szczycie.
Po drodze – ponieważ była jeszcze „młoda godzina” – zahaczyłem znów o stawek.

Chłopie, długo jeszcze będziesz tak kusił?

_________________
Pamiętasz co obiecywała?

Byłem tam 12 dni, więc to dopiero połowa.
Ale rozumiem, że mam już przestać

Taa... Ofkors!

_________________
Pamiętasz co obiecywała?

szkoda, ze niebo sie przerzedzilo dopiero jak zszedles

Dzień 7 – Eisseehütte (2521) – Bonn-Matreier Hütte (2745)
Dziś kolejny dzień z przenosinami. Jest to chyba najłatwiejszy z tych dni. Tylko ponad 200 m różnicy wysokości pomiędzy schroniskami (rzeczywistego podejścia jest trochę więcej, bo po drodze kilka przełęczy na które trzeba podejść i potem zejść, tracąc trochę już zdobytą wysokość).
Ze szlaku – według przewodnika – widoki na przeciwległą grupę Lasörling i wioski w dolinie. Widoki rzeczywiście były, ale trochę ograniczane chmurami (ale były to ostatnie chmury na jakiś czas, bo od dzisiejszego popołudnia i przez najbliższe trzy dni – totalna „lampa”, bezchmurne niebo i upały takie, że można było się opalać).


Na jednej z tych przełęczy spotkałem świstaka. Ten zupełnie się nie bał. Był bardzo blisko mnie, a mogłem robić zdjęć do woli. On zachowywał się zupełnie swobodnie. Za chwilę z drugiej strony szlaku nadeszła rodzina z dziećmi, ale świstak dalej nie zwracał na nic uwagi.


Poniżej przełęczy spotkałem kolejnego świstaka. Ten zachowywał się już inaczej. Kompletnie znieruchomiał. Nie znam się na świstakach, ale być może to miała być taka pozycja obronna (znieruchomieć i udawać, że „mnie tu nie ma”).
Po chwili poniżej niego zobaczyłem, że z norki wychodzi młody świstak, ale on za chwile zniknął z powrotem do środka. A ten stary – ciągle był nieruchomy…


Schronisko super położone. Jak zamek na górze, a właściwie na takim cyplu skalnym.
Ok. 1/3 panoramy wokół schroniska zajmują bardzo blisko położone szczyty, dosłownie na wyciągniecie ręki. A resztę panoramy – setki, jeśli nie tysiące szczytów (fotki zamieszczę przy następnym dniu, bo były bardzo podobne do tych ze szczytu). Pod spodem dolina z wioskami. Cała ta skała, na której położone jest schronisko ograniczona jest taką drewnianą balustradą, żeby nie spaść na dół. A na tych skałkach (poniżej balustrady) od dołu można się wspinać. Schronisko „ekologiczne”, na zewnątrz zamontowane baterie słoneczne.
Przed schroniskiem duża luneta, przez którą można obserwować góry (na tych najbliższych wyraźnie widać ludzi na szczytach).
Po przyjściu spotkałem znów dwóch Polaków i to ze Śląska. Spali na dole, a przyszli tu tylko „na piwo”, tzn. zobaczyć panoramę spod schroniska i wracali na dół.


http://www.alpenverein.at/huettenHome/D ... tteNr=0025
http://www.dav-huettensuche.de/?pagedef ... _id=222530
http://www.alpenverein-bonn.de/

Wczoraj był mój rekord wysokości szczytu, a dziś rekord noclegowy – schronisko położone wyżej niż szczyty Tatr.
Ceny: 10 EUR sala wieloosobowa („matratzenlager”) dla „alpenferajn”.
Były też droższe noclegi w pokojach, ale nie pytałem po ile.
Schronisko super położone. Najładniej z tych w jakich byłem dotychczas. Do tego super ekipa, w tym m.in.: dwóch długowłosych facetów (chyba kucharzy, ale jeden z nich był tam również całym szefem) i dwie babki – kelnerki (jedna ubrana normalnie, a druga w stroju ludowym ).
Tu jedzenie było trochę inaczej zorganizowane niż w innych schroniskach.
W ciągu dnia – gdy przychodzili również goście z dołu – była normalna karta dań.
A poza tym rano – śniadanie w cenie 8,00 lub nawet 9,00 EUR. Było najdroższe ze wszystkich schronisk, ale miało formę szwedzkiego stołu (jak to oni nazywają – „buffet”), tak więc można było najeść się do woli.
Wieczorem – gdy byli już tam tylko ludzie nocujący – ok.18.30 była kolacja. Miała dwie formy: albo szwedzki stół („buffet”) – już nie pamiętam po ile; albo „bergsteigeressen” – po bodajże 7,00 EUR.
Drugiego dnia schronisko było praktycznie pełne i było dużo chętnych na to „bergsteigeressen”, więc był to duży talerz spaghetti z sosem, przyniesiony każdemu do stołu. Ale pierwszego dnia było nas tylko trzech czy czterech do tego dania, więc ono też miało formę „szwedzkiego stołu”. Po prostu postawili na osobnym stole duże naczynie z tym daniem i tez można było sobie dobierać do woli. Nie wiem co to było (wolałem nie pytać ) ale było to bardzo dobre.
Cała ta kolacja miała swoją oprawę. Ta kelnerka w ludowym stroju wchodziła na krzesło, zaczynała przemówienie (nie znam tak dobrze niemieckiego, ale wszyscy się śmiali), które kończyło się magicznym „buffet geöffnet” i można już było rzucić się do tych zastawionych stołów
Poza tym, z tego co pamiętam, piwo – 3,90 EUR.

Warunki schroniska – obiektywnie – trochę gorsze niż w Johannishütte. Łazienki trochę mniejsze i jednak gorsze. Był również (jak tam) prysznic za dodatkową opłatą. Było też pomieszczenie na buty, ale nie było na przykład suszarni na mokre rzeczy (choć w tych dniach to akurat nie przeszkadzało, bo pranie można było swobodnie suszyć na dworze).
Mimo to – subiektywnie – najmilej go wspominam i stawiam to schronisko na pierwszym miejscu z wszystkich odwiedzonych. Być może zdecydowała o tym lepsza pogoda, lepsze widoki ze względu na super położenie, a może właśnie ta ekipa w schronisku…
Na pewno jeszcze tu wrócę…

Do Twoich relacji pasuje miska popcornu Max. Dajesz, dajesz...

_________________
http://3000.blox.pl/html

"Listy z Ziemi" Twaina: poszukaj, przeczytaj... warto

Coraz więcej

Jeśli chodzi o krzyże to ciężka misja na samym Weissspitze trzeba by bronić dwóch

A propos świstaków to jest ich w tym rejonie olbrzymia ilość, praktycznie cały czas słychać gwizdanie i wszędzie pełno jam. No i są wielkie. Udało mi się jednego uchwycić:


Dużo też krów, skubane pasą się nawet powyżej 2600 m. Ale chyba już są znudzone trawą bo nam chciały obiad wciągnąć

Dzień 8 – Bonn-Matreier Hütte (2745) – Rauhkopf (3070) – Bonn-Matreier Hütte (2745)
Spod samego schroniska zaczynają się szlaki na dwa najbliżej położone trzytysięczniki: Saulkopf i Rauhkopf. Teoretycznie można by zrobić oba jednego dnia, ale zajęłoby to zbyt wiele czasu, bo wejściu na jeden trzeba zejść prawie pod samo schronisko i dopiero wchodzić na drugi. Początkowo nawet miałem takie plany, ale rzeczywistość je zweryfikowała. Wybieram ten niższy, z ewentualnością późniejszego wejścia na wyższy.

Na strzałce pod schroniskiem jest czas na Rauhkopf 1.15 h, ale to okazało się niewykonalne.
Tkaczyk podaje czas spod przełęczy Kälberscharte – 1.30 h (czyli spod schroniska ok. 2 h) i to jest czas bardziej realny.
Podejście na przelecz zakosami, zupełnie bez trudności. Dopiero od przełęczy zaczynają się trudności. Idzie się prawie samą granią na sam szczyt.
Trochę wspinaczki i trochę lufy po lewej i prawej stronie drogi. Po drodze specjalnie oznaczone miejsce z widokiem na Grossglocknera.


Na tym szlaku się trochę zmieniło od czasu ostatniej aktualizacji przewodnika Tkaczyka (2006r.).
Podaje on, że znakowany szlak wiedzie tylko na przedwierzchołek (3060), a dalej trzeba iść już bez znaków, początkowo na lewo od grani, a potem wrócić i znów granią na wierzchołek główny.
Zmieniło się o tyle, że teraz już oznakowali tę trasę do samego wierzchołka głównego.
Pod samym głównym wierzchołkiem rzeczywiście trudniej i bardzo duża ekspozycja, ale czy to jest aż II w skali UIAA (jak podaje Tkaczyk) to bym wątpił. Również w to, że do przedwierzchołka, tę trasę wycenia on na I+.
Dziś też (podobnie jak na Tulpspitze w 4 dniu) jest trudniej niż na szlakach tatrzańskich, ale czy aż tak trudno? Jeśli rzeczywiście tak jest, to mam zaliczoną pierwszą w życiu trasę II…


Schodząc na dół i patrząc na zegarek odpuściłem już sobie ten wyższy szczyt – Saulkopf.
Dobry powód, żeby tu jeszcze wrócić…


Jeszcze zaległe fotki spod schroniska.


Obok schroniska wydrążona w skale kaplica. Przed nią, niestety, tablice pamiątkowe ludzi którzy zginęli na okolicznych szczytach.

Tą granią?

_________________
- Ej, Panie Derechtórze! Mom takom, wicie, mature do godania... telobyk godoł, ino, wicie... nie wim, o cyim!

No mniej więcej.
Napisałem prawie samą granią, a prawie robi róznicę
Jak widac, w tym miejscu szlak nie jest na samej grani (bo zdjęcie jest robione ze szlaku).

Może zostałem źle zrozumiany. Przez "prawie samą granią" rozumiałem "w pobliżu grani", a nie "prawie cały czas granią".
Choc były i odcinki ściśle po samej grani.

Było też kilka takich zwężeń do mniej niż metra, ale wtedy szło się zazwyczaj prawie poziomo, a na lewo i prawo było dużo powietrza. Jak na tym zdjęciu (niestety tego "powietrza" nie widac):


Ten szlak wchodzi z dołu na przełęcz po prawej stronie tego zdjęcia i prowadzi w lewo na szczyt


Jeżeli Orla w Tatrach jest wyceniana na 0+, to wycena tego szlaku na I+ w przewodniku "Alpy" Tkaczyka i Babicza jest - tak jak pisałem - moim zdaniem przesadzona.
Trochę trudniej jest pod samym szczytem (ale znów wycena tamtego miejsca na II, też jest przesadzona moim zdaniem).

Wszyscy ludzie - nie tylko ja - wchodzili tam bez żadnej asekuracji.

Ale wycena Orlej na 0+ to chyba jest z ułatwieniami, gdyby ich nie było to niektóre miejsca byłby raczej wyżej wycenione.

Druga sprawa to w tym przewodniku według jakiej skali są wyceny bo alpejska jest chyba zawyżona w stosunku do Taternickiej.

W tym przewodniku (chyba najstarszym polskim przewodniku alpejskim) jest według skali UIAA.
To chyba nie jest tatrzańska ?

Na szlaku na ten szczyt nie było akurat żadnego ułatwienia i to - według tej skali - Tkaczyk i Babicz wyceniają w swoim przewodniku na I+, a końcówkę na II.

Dla porównania (bo widzę, ze byłeś), to w tym samym przewodniku Weissspitze jest wyceniane na I, według tej skali.
No i w sumie jak tak poruwnuję, to Rauhkopf był rzeczywiście trudniejszy od Weissspitze.

To ja nie wiem w którym miejscu na Weissspitze jest I. Jak dla mnie to tam jest 0 może 0+ i pewnie tak by wyceniono tą trasę w Tatrach.

No chyba że to środkowe pole śnieżne na pierwszym podejściu. Jest bardzo strome, ale można je obejść przez przełęcz.

Dzień 9 – Bonn-Matreier Hütte (2745) – Virgen – Matrei in Osttirol
Trasa Venediger Hohenweg prowadzi dalej do schroniska Badenerhütte, a potem do zajazdu Matreier Tauerenhaus.
Ponieważ – po wielu latach przerwy – była to moja pierwsza trasa od schroniska do schroniska, uznałem, że 8 dni w górach to będzie dość i według uprzednio przyjętego planu postanowiłem dziś zejść do miasta.
Zejście bardzo przyjemne i ładne widokowo. Na trasie kilka niżej położonych schronisk.


Przy jednym ze schronisk na chwilę się zatrzymałem i byłem świadkiem fajnej akcji.
Pies chciał zaatakować kota, ale kot się „zjeżył” i pies odpuścił…


W Virgen zabytkowe kościółki.


Oprócz tego knajpa fanów Bayernu.


Zarówno w Virgen jak i potem w Matrei charakterystyczne było to, że było tam bardzo wiele źródeł z wodą do pobierania.
Woda leciała non stop ze źródełka a pod nim był taki pojemnik (koryto), do którego ta woda leciała.
Początkowo nie wiedziałem po co to koryto, ale za chwilę przechodził gospodarz z krowami i już wiedziałem po co to jest tak zbudowane. Źródełko było dla ludzi, a koryto dla krów

Ja też nie wiem
To taka uwaga dla ludzi, którzy będą ewentualnie korzystali z tego popularnego przewodnika (Babicz, Tkaczyk: "Alpy", wydawnictwo Sklep Podróznika).
Żeby się na zapas nie przerażali tymi trudnościami I i II w tym przewodniku.
Bo te trasy I i II z tego przewodnika, które ja przeszedłem, nie przekraczają trudnościami szlaków tatrzańskich, albo jak przekraczają, to tylko nieznacznie.

Dawno mnie tu nie było. Pora skonczyć tę relację...

Dzień 10 – Dolina Gschlösstal (Matreier Tauerenhaus – Venedigerhaus – Matreier Tauerenhaus)
Przy zajeździe Matreier Taurenhaus kończy się szlak Venediger Hohenweg. Górami tu nie doszedłem, ale chciałem zaliczyć chociaż tę dolinę.
Z Matrei można tu dojechać samochodem (parking pod zajazdem) lub busikami (kilka w ciągu dnia). Po drodze wiele tuneli i osłon przed lawinami schodzącymi ze zbocza na drogę.
Cała dolina to ok. 2 godziny marszu w jedną stronę. Obydwa zajazdy oddalone o ok.1,5 h, potem jeszcze 0,5 h płaskiego terenu do końca doliny. A potem już zaczyna się droga w górę: albo w lewo trasą Venediger Hohenweg, albo prosto – na Grossvenedigera.
Doliną płynie rzeka, a szlak prawie cały czas biegnie obydwoma stronami rzeki. Z jednej strony rzeki – szeroka droga, którą jeżdżą bryczki, busiki i „tramwaj” prawie taki jak w Chochołowskiej, a z drugiej – klasyczny szlak. W kilku miejscach mostki na rzece, które umożliwiają przechodzenie z jednego brzegu na drugi.

Matreier Taurenhaus


Po drodze charakterystyczna kapliczka wydrążona w skale – Felsenkapelle


W tej dolinie są też takie charakterystyczne skały nad rzeką. Jest to klasyczny „landszafcik” z tych stron, który znajduje się na wielu folderach okolicy (m.in. na okładce mojej mapy KOMPASS-u nr 38 )


Transport w dolinie


Zajazd Venedigerhaus położony jest w otoczeniu starych domków (osada Innergschlöss)


I jeszcze kilka widoczków z doliny. Grossvenediger widziany z tej doliny, to ten drugi od prawej cypel śnieżny na dwóch pierwszych zdjęciach.




Dzień 11 – Matrei in Osttirol – Ochsenbug / Kristallkopf (3007) – Matrei in Osttirol
Wyjście z kwatery wcześnie rano.


Szlak początkowo prowadzi wzdłuż drogi, którą jechałem wczoraj. Ze szlaku widoczne te tunele i osłony przed lawinami schodzącymi ze zbocza na drogę.


Na szlaku bardzo dużo starych zniszczonych drewnianych chatek (szałasów) i jedna prawie nowa.


Będąc w Alpach, zarówno w zeszłym roku jak i w tym, ze zwierząt hodowlanych spotykałem dotychczas w górach tylko krowy i ewentualnie konie. Dziś po raz pierwszy spotkałem owce. Pasły sie chyba same, bez człowieka w pobliżu, powyżej 2000 m n.p.m. Jakaś specjalna górska odmiana (miały bardzo długie uszy). A po skałach poruszały się prawie jak kozice.


Niestety im wyżej, tym bardziej zbliżałem się do chmur.


Wierzchołek zupełnie w chmurach. Chociaż sam szlak jest bardzo prosty, to szczyt jest bardzo przepaścisty (widziałem go spod schroniska Bonn-Matreier). Widoki muszą być stąd niesamowite, ale niestety dziś widoczność jest zerowa.


Gdy zacząłem schodzić, chmury zaczęły się stopniowo unosić. Zobaczyłem m.in. płat śniegu oddalony kilka metrów od szlaku, który był zupełnie niewidoczny gdy podchodziłem.


Niestety te chmury jak tylko sie uniosły, to po kilku minutach spadły w postaci deszczu. Deszcz był MASAKRYCZNY. Czegoś takiego jeszcze w górach nie przeżyłem. Dosłownie ściana wody. I tak bez przerwy przez około 1 godzinę.

Dopiero gdy przestało padać pojawiły się jakiekolwiek widoczki.


Czym byłem bliżej miasta, tym pogoda była lepsza. Tak, że nic nie wskazywało na godzinny deszcz jaki był wysoko w górach. Kolejny dowód na to, jak pogoda w górach potrafi być zmienna.




Dzień 12 – Matrei in Osttirol
Ostatni dzień, to u mnie zazwyczaj dzień „krupówkowy”, czyli spacer po mieście.
Pogoda w samym mieście była OK, ale wierzchołki gór, tam gdzie byłem wczoraj, dalej były w chmurach.

Po północnej stronie miasta, na wzgórzu, położony jest mały zamek. Niestety nie jest on udostępniony do zwiedzania.


Po zachodniej stronie – stary kościółek św. Mikołaja.


W centrum – m.in. inny ładny kościół i budynek Paku Narodowego.



Podsumowując
Pogoda nie za bardzo dopisała, oprócz kilku dni w środku pobytu.
Ale biorąc pod uwagę śnieg który spadł drugiej nocy, to i tak muszę być zadowolony, że wszystkie zaplanowane szczyty udało się zrealizować.
Był to mój dopiero drugi pobyt w Alpach (a pierwszy z nocowaniem w schroniskach).
Ale na pewno nie ostatni.

Witam!
Super relacja, dzięki, może się przyda:))
W Matrei wcześniej rezerwowałeś kwaterę, czy na miejscu?

_________________

Bardzo ciekawe relacja. Trasa na moje możliwości. Być może skorzystam z niej w przyszłości:)

_________________
http://podrozegory.pl.tl