Forum portalu turystyka-gorska.pl

Każda moja przygoda z Tatrami zaczyna się podobnie: pociąg do Warszawy, pociąg do Krakowa, bus do Zakopanego. Na ostatnim etapie podróży miałem pewne wątpliwości czy aby dobrze dobrałem środek lokomocji z racji odbywającego się w okolicy Tour de Pologne ale szybki dojazd na miejsce rozwiał moje obawy.

Po dotarciu na miejsce obowiązkowe zakupy wody i szturmżarcia. Jako, że na mojej trasie była również zakopiańska część wyścigu to postanowiłem trochę się pogapić. Ludzi sporo, organizacja całkiem ok (nie tamowano niepotrzebnie ruchu pieszego), ogarnięte osoby zabezpieczające trasę - prawdziwa namiastka wielkiego touru. W końcu przejeżdża kolumna reklamowa. Po kilkunastu minutach cierpliwego oczekiwania na kolarzy wśród ludzi roznosi się plotka, że peleton czeka na przejazd mostem w Białym Dunajcu Kilkanaście kolejnych minut i wreszcie są...

Na czele ucieczka z zawodnikami reprezentacji Polski, Lotto Jumbo i Astany:



Po kilkudziesięciu sekundach jest już peleton.

Gonią ekipy Bahrain Merida i Bora Hansgrohe:



No i w końcu kolumna techniczna:



Etap wygrywa ostatecznie Jack Haig z ekipy Orica Scott - 189 kilometrów trasy z Wieliczki do Zakopanego pokonując w czasie 4 godzin 58 minut i 55 sekund

Środkowe żebro Skrajnego Granatu - II, miejsce IV

wyjście z przewodnikiem

Startujemy spokojnym tempem z Kuźnic przez Boczań.

Hala Gąsienicowa jak zawsze piękna:



W Muro robimy krótką przerwę na uzupełnienie wody i lecimy nad Czarny Staw Gąsienicowy.

Otoczenie stawu z Kozim Wierchem, Kozimi Czubami i Zamarłą Turnią zawsze mnie zachwyca:



Obchodzimy staw i skręcamy na żółty szlak w kierunku Skrajnego Granatu. Tu już powoli zaczynam dostawać zadyszki, na szczęście po kilkudziesięciu minutach odbijamy ze szlaku i robimy przerwę na szturmżarcie.

Okoliczności przyrody przepiękne...

Czarny Staw Gąsienicowy:



Zamarła Turnia i Mały Kozi Wierch:



Kościelce:



No to skartujemy!

Chwilę przed wejściem w drogę:



Pierwszy wyciąg na siodełko bez większych problemów i trudności. Dobre chwyty, dobre stopnie na ściance i po chwili jestem już na stanowisku.

Na drugim wyciągu nadal bardzo dobre chwyty i stopnie tak więc same podążanie do góry jest raczej bezproblemowe. Jak zwykle najwięcej energii tracę na likwidowanie stanowisk i przelotów. Jak to mnie irytuje!

Widok z drugiego stanowiska (prawy filar?):



Teraz kilka metrów stromego kominka i znów łatwiejszy teren na kolejne stanowisko.
Na kolejnym wyciągu również żadnych trudniejszych miejsc nie zapamiętałem.

Na lewo wariant za V- z Zacięciem Kusiona:



My oczywiście idziemy na prawo

No i kluczowe dla mnie miejsce drogi (IV):



Na początek znów tracę mnóstwo energii aby zlikwidować stanowisko. Podchodzę pod kluczowe miejsce. Mało miejsca, nawet pochylony co rusz wale łbem w skałę. O! Jest fajny chwyt. Łapię za kawałek skały wielkości kuchenki mikrofalowej a ta jak piórko zaczyna się unosić. Ups... Zostaw to gamoniu! W końcu znajduje jakiś inny chwyt i zaczynam kombinować z nogami. Jest fajny stopień z jakiś metr na lewo - tylko jak tam kurna sięgnąć nogą?! Próbuje raz, drugi... dziesiąty. Nie da rady! Dwa metry do przejścia a motam się dobre kilka minut. W końcu zmieniam chwyt i wyrzucam gdzieś nogę na lewo. Trzyma? Chyba trzyma... Lecę!!! A nie, jednak nie. Osunąłem się tylko kilka/kilkanaście centymetrów ale adrenalina robi już swoje. Jeszcze jedno podejście z lewą nogą. Jest! Trzyma się! Jeszcze ruch, dwa, może trzy i jestem w łatwiejszym terenie. O w mordę!

Likwidacja przelotu gdzieś pod koniec drogi:



Kolejne metry to już autostrada w porównaniu z tymi dwoma metrami pod małą przewieszką więc na spokojnie dochodzę do ostatniego stanowiska. Stąd już dosłownie rzut beretem do szlaku. Ależ się wyprułem fizycznie i psychicznie na tym ostatnim wyciągu.

Ostatnie dwa wyciągi to też wyścig z czasem gdyż z północy lecą ku nam ciężkie, ciemne chmury. Decydujemy więc wspólnie, że odpuszczamy szczyt i schodzimy na dół aby zdążyć przed deszczem. Co nam się udaje.

Pierwszy dzień w Tatrach na plus!

Zawrat - Kozia Przełęcz

Po ekscesach na żeberku Skrajnego Granata zarządzam odpoczynek i przenosiny z Zakopanego do Roztoki.
Prognoza pogody nie daje jednak szans na dłuższe lenistwo - ma być lampa. Skoro lampa to i Orla.

Niespieszne śniadanie w schronisku i ruszam w świat. Dobrze znana droga do Piątki mija bez zakłóceń. W schronisku uzupełniam zapasy i robię chwilę przerwy, po czym ruszam w dalszą drogę.

W Dolinie Pięciu Stawów Polskich:



Tatry Bielskie, Opalony Wierch i Miedziane:



Zamarła Turnia, Kozie Czuby i Kozi Wierch:



Im dalej "w las" tym widoki przyjemniejsze.

Tu między innymi Miegusz, Cubryna, Szpiglas, Koprowy, Szczyrbski, Hruby i Liptowskie Mury:



Widać też Świnicę, Gąsienicową Turnię, Niebieską Turnię, Zawratową Turnię i Zawrat:



W końcu docieram na przełęcz i robię przerwę na regenerację i podziwianie widoków.

Widok z Zawratu:



Po krótkim odpoczynku nakładam na łeb kask i ruszam dalej. Kierunek: Mały Kozi Wierch.

Już po chwili otwierają się widoki na północ:



Jak na razie bez większych trudności. Fajna skała, masa łańcuchów.

Ostatnie metry przed Małym Kozim Wierchem:



Rzut oka w drugą stronę:



Z tej perspektywy ciekawie prezentuje się zwłaszcza Niebieska Turnia.

Widoki z okolic wierzchołka Małego Koziego Wierchu:





Teraz czeka mnie zejście. Też bez większych trudności.

Dochodzę do Honoratki:



Jak widać całe zejście ubezpieczone jest łańcuchami, stopnie są dość wygodne.
Idzie się jednak "czujnie" - każdy błąd w tym miejscu skutkuje zapewne wizytą w zaświatach.

Dalsza droga to trawersy, zejścia, podejścia i tak w kółko.

Gdzieś w okolicach grani:





Żelastwo na trasie:



Przy sławetnej drabince trochę się przykorkowało. Ludzie robią zdjęcia, kręcą filmy. Przyznam, że kiedyś oglądając zejście tą drabiną z perspektywy fotela też wydawało mi się, że jest to jakieś tam "wyzwanie". Okazuje się, że drabina to tylko drabina - parę ruchów kończynami i jestem na dole.

Widok z Koziej Przełęczy na północ:



Widok z Koziej Przełęczy na południe:



Tu postanawiam zakończyć dzisiejszą przygodę z Orlą i zaczynam zejście w kierunku Piątki. Po kilku metrach trawersu nagle coś leci z góry. Jeb! Ktoś zgubił... kask! Kask przyrąbał w skały, odbił się na północ i poleciał w siną dal. Po chwili z góry delikwent schodzi na dół próbując ratować sprzęt a ja kontynuuje marsz w dół.

Zejście na południe z Koziej Przełęczy:



Rzut oka na Dolinkę Pustą i Kołową Czubę:



Zejście jest dość ciekawe, miejscami ubezpieczone klamrami i innym żelastwem:



Po dotarciu na dół robię chwilę przerwy. Kask ląduje w plecaku, w łapy biorę kijki i schodzę niespiesznie w dół.
Pogoda pięknie trzyma więc cieszę oczy widokami na okoliczne szczyty. W okolicach schroniska oczywiście są już niezliczone tłumy tak więc szybkim tempem schodzę do Roztoki.

Kolejny dzień na plus!

ciąg dalszy nastąpi

_________________
Wiem, że nic nie wiem

No i elegancko gratki za żeberko !!!
... a na Orlej też fajnie miałeś, pogoda dopisała i widoki też. Też muszę w końcu się zabrać za OP
Pozdro

_________________
http://mateuszorantek.blogspot.com/

Wszyscy tak piszą pogardliwie żelastwo i po co tyle tego. A fakty są takie, że jakby nie było żelastwa to śmiertelnik by tego nie przeszedł.
Fajne masz podejście do swoich tatrzańskich wypadów. Z dystansem i luzem.

_________________
Gdzie wola - tam droga.

Czekam na ciąg dalszy.
Pogoda na razie dopisuje!

_________________
'Tatusiu, zostań w samochodzie, a my zobaczymy gdzie zaczyna się nasz szlak.'

Z przewodnikiem papierowym, czy takim żywym? Jeżeli to drugie, to z kim?



W mojej ocenie ta V przereklamowana. W moim odbiorze IV która jest powyżej jest porównywalna.

Nie gardzę żelastwem. Są miejsca gdzie je omijam, są i takie gdzie bez niego bym się pewnie zabił.



Nie wiem. Nie znam się. Wycena za WC18.

Informacje o przewodniku wysyłam na priv.

_________________
Wiem, że nic nie wiem

Ty jakiś wyjątkowy rok miałeś - wszędzie dobra pogoda

_________________
Urodziłeś się, by być prawdziwym, a nie perfekcyjnym.

W Beskidach jeden dzień padało

_________________
Wiem, że nic nie wiem

Ten dzień dłuuuuugo będę pamiętał

_________________
http://mateuszorantek.blogspot.com/

Himalaje w drugą stronę!

_________________
Wiem, że nic nie wiem

Ale że nie byłeś tam nigdy wcześniej? Aż trudno uwierzyć.

Szpiglasowy Wierch

Po Orlej zarządzam dzień odpoczynku z racji tego, że z nieba leje się taki żar, że trudno to wytrzymać. Jak na złość na kolejny dzień znów przewidują lampę i upał.
Czytanie książki w cieniu drzew i popijanie zimnego piwka to genialny sposób na spędzanie czasu ale w końcu trzeba ruszyć tyłek i znów gdzieś się przejść. Wybór pada na Szpiglas. Mój pierwszy szczyt w Wysokich, łatwy i przyjemny.

Startuje w miarę wcześnie jak nakazuje rozsądek ale na nic to się zdaje. Jest tak gorąco, że aż trudno to skomentować jakimiś cenzuralnymi słowami. Asfalt dłuży się niemiłosiernie. O w mordę jak gorąco! Pot leje się ze mnie strumieniami. Nie wytrzymam! Pierwszy raz w życiu zarządzam postój na Włosienicy - kupuje jakąś zimną colę i chowam się w cień by ją skonsumować. Mmmm jaka zimna! Mmmm jaka pyszna! Tego mi było trzeba! Będę żył! W drogę czas. Nakładam klamoty i wychodzę na skwar...

Nad Morskim Okiem jak zawsze pięknie:



Dalsza droga mija już bez ekscesów. Powolutku drepcze sobie w górę. Nawet żar z nieba jakby już mniej przeszkadza.

Chwila przerwy z widokiem na Mnichy:



Jeszcze tylko zygzaki na Szpiglasową Przełęcz, potem chwila w górę i jestem na szczycie. Widoki jak zwykle niczego sobie...

Niżni Ciemnosmreczyński Staw, Pośredni Wierszyk i Grań Hrubego:



Miedziane:



Piątka:



Kilka tatrzańskich klasyków na jednym zdjęciu (Lodowy, Rysy, Wysoka, Mięgusz):



Na szczycie obowiązkowy czas na podziwianie widoków i piosenkę "szczytową" (taki mój mały rytuał). Z beztroski wyrywa mnie widok kłębiących się coraz wyraźniej chmur po słowackiej stronie. Tak więc zwijam się szybkim tempem na dół. Deszcz i burza łapią mnie dopiero w okolicach Wodogrzmotów tak więc nie jest źle. Kolejny fajny dzień w górach za mną!

Świstowa Czuba - Świstowa Kopa

Tuż przed wyjazdem okazało się, że w terminie mojego pobytu w Tatrach w okolicy będzie też moja koleżanka z pracy tak więc umawiamy się, że dotrą do Roztoki i uskutecznimy tam małą alkoholizację. Tak też się stało. Jako, że koleżanka była z mężem i jeszcze jakimś kumplem i panowie wyrazili życzenie żeby wziąć ich gdzieś w góry umawiamy się następnego ranka o 6 czy 7 (już nie pamiętam) przy Wodogrzmotach.

Plany poszło się rypać z dwóch powodów. Po pierwsze: wieczorem z nowo poznaną ekipą ze Śląska trochę zabalowaliśmy. Po drugie: przyszła zlewa. Tak więc rano budzę się lekko "wczorajszy" i widząc deszcz dzwonię do kumpeli, żeby chłopaki zamiast czekać przy Wodogrzmotach schodzili do mnie do Roztoki. Tym sposobem chcąc przeczekać deszcz zaczynamy z samego rana kolejną alkoholizację. Po chwili dołącza ekipa ze Śląska i jest całkiem wesoło. Na kolejnych piwach czas zlatuje nam do okolic południa gdy to deszcz przestaje w końcu lać. Decydujemy się ruszyć - jeśli nie teraz to już na pewno nie dziś!

Okazuje się, że mamy szczęście i do samego schroniska w Dolinie Pięciu Stawów Polskich mimo wszechobecnych chmur nic jednak nie pada. Okolice schroniska mimo kiepskiej pogody oblężone są niemiłosiernie. W końcu znajdujemy sobie w końcu jakiś kawałek miejsca i oczywiście robimy jakieś piwko

Po chwili odpoczynku lecimy niebieskim szlakiem w kierunku Moka.

Krótki postój na Świstowej Czubie:





No i zaczyna padać. Na szczęście nie na długo.

Jeszcze chwila postoju w okolicach Kępy:



Pozostaje już tylko zejść do asfaltu i nim wrócić na dół. Chłopaki chyba zadowoleni - ja też nie narzekam!

Mnich - Zacięcie Robakiewicza - II/III

wyjście z przewodnikiem

Pogoda ma być przez cały dzień w miarę stabilna tak więc niespiesznie startujemy z Włosienicy. Krótki przystanek nad Mokiem i spokojnym tempem lecimy dalej. Tak więc bez większego zmęczenia docieramy w okolicę Mnicha, jemy jakieś szturmżarcie i zakładamy uprzęże.

Pod ścianą Mnicha:



No i startujemy w drogę:



Najpierw bez problemów pęknięciem po prawej, potem trawers w lewo i już z lekką gimnastyką przez pseudoprzewieszkę (zwaną też miniprzewieszką).

Dalej droga w moim odczuciu przez większość czasu trzyma dość stabilnie trudności. Nie jest jakoś ekstremalnie trudno (ze startem w płytę walczyłem chyba dłużej i toporniej) ale czasami trzeba trochę pokombinować.

Gdzieś w zacięciu:



Gdzieś na stanowisku:



Na szczyt już niedaleko!

W końcu łączymy się z drogą normalną na Mnicha: Drogą przez płytę - II. Wejście w płytę to znów trochę gimnastyki, później już bez problemów w górę.

Wyjście z płyty:



Teraz jeszcze Trawers Sieczki i jesteśmy na szczycie!

Morskie Oko:



Lodowy w chmurach, poniżej Młynarz i Grań Żabiego:



Zadni Mnich:



Czekamy chwilę na swoją kolej aby opuścić wierzchołek i z pomocą liny frunę w dół.

Gdzieś na półce pod płytą po opuszczeniu Mnicha:



Otoczenie Wrót Chałubińskiego (Ciemnosmreczyńska Turnia, Kopa nad Wrotami i Szpiglasowa Grań:



Mnich z okolic Ministranta specjalnego wrażenia nie robi:



W końcu ściągamy kaski, uprzęże i resztę tałatajstwa z siebie i chwile odpoczywamy. Potem już spokojnie w dół.

Znów dałem radę! Koniec!

_________________
Wiem, że nic nie wiem

E, chyba czwórka i plecak

_________________
Urodziłeś się, by być prawdziwym, a nie perfekcyjnym.