Forum portalu turystyka-gorska.pl

Jak to mówią lepiej późno niż później
Przez minioną zimę kilka akcji się uzbierało, nie chciało mi się opisywać każdej z osobna, więc zbiorę je w jednej.
Startujemy styczniowym wejściem na Łomnicę. Ekipa czteroosobowa, w tym (co rzadkość u nas) jedna osoba płci pięknej. Dla budowania kondycji na wakacyjne akcje w Alpach całość trasy robimy z buta. Startujemy około szóstej z Tatrzańskiej Łomnicy. Ciemności oświetlają nam reflektory przy armatkach śnieżnych a do górnej stacji kolejki na Starcie idziemy w śnieżycy tworzonej przez wspomniane armatki. Całkiem fajnie popylało się po wyratrakowanym stoku.





Będąc już znacznie powyżej Startu słońce startuje ze swoim show.







Sporo ludzi ciśnie do góry i pieszo i na turach. Pogoda ma być, chociaż te chmury i na dole i u góry średnio na to wskazuję, ale ... my zawsze mamy dobrą pogodę (odpukać) Docieramy do Skalnego Stawu, gdzie robimy przerwę na śniadanko.



Łomnica onieśmielona naszą obecnością skrywa się za zasłoną porannej mgły.



By w końcu odsłonić przed nami swą nagą południową ścianę (o k....a, ale wysoko )



Pokrzepieni bułą i herbatką napieramy w kierunku Łomnickiej Przełęczy.



Ludki na krzesełkach dziwnie się na nas patrzą



Koło dziesiątej meldujemy się przy górnej stacji wyciągu, gdzie znów uzupełniamy kalorie a właściwie robimy podkładkę pod ten browar co na szczycie na nas czeka



Pogoda zrobiła się piękna, chociaż jest mroźno. Nie wchodzimy na przełęcz a od razu pakujemy się do góry. Sporo Ukraińców/Rosjan ciśnie w tym samym kierunku co my, przy Skalnym Stawie było kilka zorganizowanych ekip wspinaczy, oj będzie tłok u góry.
Pierwsze widoki na stronę doliny Małej Zimnej Wody.





Fajnie jest, idziemy we dwóch z Michałem, nasza para Gołąbków jest sporo za nami, ale nie chcieli nas opóźniać, więc się rozdzieliliśmy.





Popatrz to chyba tym Browarnym Żlebem teraz trzeba do góry



Kończy się spacer poniżej grani, trzeba zrobić trawers w kierunku filarka z "biżuterią".



Cały ubezpieczony odcinek był bez śniegu, więc sprawnie poszło jego przejście.





Teraz już pozostał ostatni odcinek żlebu w kierunku szczytu.





Przed południem meldujemy się na szczycie, piękne widoki i piękny mróz, -20, odczuwalna -25.







Scenę z Tytanica musiałem odegrać sam, Michał robił za fotografa



Gonimy po balkonie i focimy.





















Po 20 minutach zaczęło robić się zimno, także udajemy się do cieplutkiego lokalu by pokrzepić się napojem bogów i poczekać na Gołąbeczki, które nie odpuściły i lecą do nas.



W tym jakże ekskluzywnym miejscu spędzamy dwie godziny, jesteśmy już dobrze "napojeni" więc póki widno trzeba zacząć schodzenie. W górnej części żlebu śnieg zrobił się bardzo twardy, więc pierwszy fragment zjeżdżamy, potem jeszcze robimy sobie poręczówkę i spokojnie dochodzimy do ubezpieczonego fragmentu drogi.





Okazało się, że chętnych do skorzystania z naszej liny było znacznie więcej, niż tylko my. Michał zostaje do obsługi zjazdów, my w trójkę kontynuujemy zejście.





Prócz dwóch rodaków z liny chce jeszcze skorzystać kilku Ukraińców, nie da się jednak stać bezczynnie przy takim mrozie i czekać aż wszyscy zejdą by móc zabrać linę i Michał zostawia towarzystwo by po skończonej zabawie zwinęło line i zniosło na dół. Uczciwie oddali i zrewanżowali się browarkami. Będąc jeszcze dość wysoko zaliczamy tym razem zachód słońca.











Docieramy na przełęcz, jest już po zachodzie, nawet ratraki skończyły już robotę, pozostało monotonne zejście w ciemnościach do parkingu.



Po siedemnastej jesteśmy w samochodzie i czekamy jeszcze na Michała, który dociera z godzinną obsuwą. Chyba powoli staje się to tradycją, że przy każdym pierwszym wyjściu w góry w nowym roku napatoczy się ktoś kto potrzebuje pomocnej dłoni, ale ponoć karma wraca

C.D.N.

Klasa!

Idealnie!

_________________
Wenus w Milo

ładna akcja warunki trafiliście idealne ile szczytów z WKT Ci zostało?

_________________
Galeria zdjęć

Super akcja, widoki bajka.
Ta ściana Łomnicy to wschodnia a nie południowa, ale to szczegół.

_________________
'Tatusiu, zostań w samochodzie, a my zobaczymy gdzie zaczyna się nasz szlak.'

No południowo-wschodnia Zawsze Słowacka strona kojarzy mi się ze stroną południową a nasza z północną.

Tylko jeden, Durny, ale czekamy na dobre warunki by przejść grań do Łomnicy.

ooo to nieźle już tego urobiłeś Durny też mam jeszcze do zaliczenia

_________________
Galeria zdjęć

Szybko poszło, 2 lata.

zima? czy niekoniecznie? :>

my chcielismy Jordanke urobic w zeszlym roku, ale akurat jak to sobie zaplanowalismy, to sie pogoda zkiepscila

dla mnie bez znaczenia. Raz atakowałem ten szczyt ale źle odbiłem w żlebie i wszedłem na Czubatą Turnię

_________________
Galeria zdjęć

No co Ty????
U nas było najlepiej bo większość ekipy na Durnym już wcześniej była. I te dyskusje w stylu "Ta grań z przełęczy na Mały Durny to jakaś prostsza mi się kiedyś wydawała" - "No właśnie mi też"

_________________
'Tatusiu, zostań w samochodzie, a my zobaczymy gdzie zaczyna się nasz szlak.'

Jordanke to latem, zimą nie mam takich ambicji się tam pchać a sam Durny to i zimą i latem Zimą ten szczyt jest chyba rzadko odwiedzany tak samo jak Ganek, Staroleśna i Pośrednia Grań.

To straszna mgła musiała być

pogoda była dobra nie wiem czemu poszedłem w lewo zamiast iść prosto do góry a chyba kopczyk widziałem na innej trasie i to mnie chyba też zmyliło. Niemniej grań Czubatej bardzo mi się podobała i nie żałuję, że się pomyliłem ale niewątpliwie była to moja największa wtopa topograficzna

_________________
Galeria zdjęć

Super wschód słońca. Tej zimy wybrałem się specjalnie w tym celu na Babią i na Potrójną i wrażenia są niesamowite.

_________________
Góry mogą zastąpić wiele leków, ale żaden lek nie zastąpi gór.

Na luty planujemy weekendowy pobyt w Terince z zamiarem wejścia na Durny i Pośrednią Grań, niestety Michałowi zachciewa się baldów w Zimnym Dole i zostaje mu w ręce chwyt, co kończy się złym lądowaniem i zwichniętą nogą w kostce, eliminuje go to na miesiąc z akcji górskiej. Ja z Bogdanem nie odpuszczamy ładnej lutowej pogody. Jest śnieżnie i mroźno, bardzo mroźno, dlatego planujemy w miarę szybką akcję na znanej górce, pada na Krywań. Byłem raz, dawno temu i latem, to jeszcze zimą trzeba by zaliczyć. Dojazd zajmuje nam sporo czasu, dość daleko trzeba podjechać do Trzech Źródełek a i droga jest oblodzona i średnio odśnieżona. Na parkingu meldujemy się koło 8, termometr w samochodzie pokazuje -25 Za nami prze jeszcze ekipa z Jaworzna. Krywań z parkingu prezentuje się pięknie.



Dziurki w nosie zamarzają, ale na pierwszym podejściu jest dość ciepło, słońce się oparło, nie ma wiatru, nawet czapkę zdjąłem. W lesie jest wydeptana ścieżka, lekko przysypana opadami z dnia poprzedniego, ale powyżej lasu jest tylko jeden marny ślad po turach. W miarę możliwości poruszamy się tym śladem, gdyż wyjście poza niego od razu powoduje zapadanie się po kolana, po 100m takiego marszu człowiek wypruty jest z sił. Trochę wyżej śnieg jest bardziej wywiany i twardszy to można iść prosto w górę.



Tylko kozicą mróz nie przeszkadza.



Sporo skiturowców idzie do góry i kilku piechurów się zebrało, w tym jeden Włoch, który pyta o przebieg drogi na szczyt.













Docieramy do przełęczy, z której startuje zimowa droga na szczyt, prowadząca ramieniem Krywania.









Ruszmy w górę, bo zimno jak cholera, do tego jeszcze na przełęczy pojawiły się jakieś porywy wiatru, idąc ramieniem jesteśmy osłonięci, ale na szczycie też czasami dmuchnęło.



Docieramy na szczyt.





















Herbatka, batonik, sesjona i spieprzamy bo jest grubo poniżej -30. Z tego co kojarzę to był dzień, w którym Urubko ruszył samotnie atakować K2, pewnie też wyglądał jak my



Na przełęczy jemy coś konkretnego, ostatni rzut oka na szczyt i na dół.



Nie patrzyłem na zegarek przez całą drogę, ale będąc już w lesie, czyli parę minut od samochodu, wydaje mi się że słońce jest jeszcze dość wysoko jak na luty, strzelam, że jest koło 15 i nie dużo się mylę bo na parking docieramy parę minut po trzeciej, także szybką akcję planowaliśmy i szybka akcja wyszła
Parę minut po zrobieniu tego zdjęcia, nasunęły się jakieś koszmarnie gęste chmury i w drodze powrotnej zero widoków.



Słowację opuszczamy w szaroburej atmosferze, wrócimy tu w marcu

To jest zimą właśnie fajne, że można zaliczyć i wschód i zachód słońca a i powietrze ma lepszą przejrzystość niż latem.

dawno nie byłem na Krywaniu lubię tam chodzić ponieważ to jedyny tak wysoki szczyt na który można wyjść w ok. 3godz od auta może na skiturach w zimie uda się go zaatakować

_________________
Galeria zdjęć

oj, tez bym chetnie wszedl na Krywan zima
tylko tam chyba troche loteria z filancami, co?

Super wycieczka, łdnie musiało pizgać.
Sorry za przypierdzielanie się, ale
Ramię Krywania jest to obiekt będący zwornikiem Głównej Grani Odnogi Krywania oraz Krywańską Grań, na północ od głównego wierzchołka. Ramię Krywania dla Krywania to jak taki Błyszcz dla Bystrej
A Wy południowo zachodnią granią szliście. Pozdro

_________________
'Tatusiu, zostań w samochodzie, a my zobaczymy gdzie zaczyna się nasz szlak.'

Dużo śniegu musi być, bo jak się kosówka skończyła to sporo kamieni wystaje, śnieg jest bardzo wywiany.

Ramię napisałem z małej litery, nie traktując go jako obiektu, ale owszem bardziej na miejscu było użycie określenia grań

Właśnie fajnie, że możemy na forum porządkować naszą wiedzę, pozdro.

Damian super wyjścia (na Łomnicę zimą mam wielką ochotę)! Ciekawe co będzie następne.

Cóż Cię powstrzymuje ?!

Co się odwlecze to ... będzie w następnym miesiącu
Weekend w lutym na Słowacji nie wypalił, ale wypalił w marcu w Zakopanym, dla nas zima nie kończy się w lutym Michał jakoś podkurował nogę i od czwartku siedzą w Zakopcu, ja mam dołączyć w sobotę. W piątek wchodzą na Zadni Granat, na sobotę planowane są Rysy. Szczyt traktowany przez nas zimą bardzo po macoszemu, tyle razy przekładane było zimowe wejście na Rysy, że już przestałem liczyć, zawsze znalazło się coś ciekawszego. W sobotę rano melduję się na Palenicy i samotnie ruszam na Moko, z Zakopanego dojeżdża Michał z koleżanką i druga para czeka na nas w schronisku. Po śniadanku w piątkę ruszamy do góry.



Pogodę zapowiadali słoneczną, ale nie jest za ciekawie i przez cały dzień niewiele się zmienia.







Podejście na Rysy, długie i monotonne o dziwo jest to moje pierwsze zimowe wejście na Rysy i pierwsze od naszej strony, trzy razy byłem od słowackiej strony. Śnieg jest mokry i grząski, jest II lawinowa, idzie się bardzo ciężko.



Pod przełączką mały korek, nie wszyscy radzą sobie ze stromizną, na samej przełęczy trochę dmucha a i miejsca jest niewiele, ja się urywam i wchodzę sam na szczyt, chłopaki wiążą się z dziewczynami bo zaczęły mieć miękkie nogi, trochę to trwa, także na szczycie czekam na nich około 15 minut i zaliczam pięć razy widmo Brockenu



W końcu są, dotarli, łojanci



Idę na słowacki wierzchołek i ja im oni mnie.







Czekamy chwilę w nadziej, że się coś konkretnie przewieje, ale nic z tego, raz widać Ciężki, raz Mięgusze, czasami Niżnie Rysy, ale rozległych widoków próżno czekać. Fota ekipy i schodzimy.



Zejście to jeszcze większa masakra, bo większość robi dupozjazdy co całkowicie rozwala schody i trzeba grzęznąć po kolana w śniegu. W kilku miejscach schodzą zsuwy śnieżne a będąc już na Czarnym Stawie schodzą do niego dwie lawiny spod Niżnich Rysów. Gdy jesteśmy już w schronisku ogłaszają III lawinową Po 18 wychodzimy ze schroniska i około 21 meldujemy się na kwaterze u ciotki Kamila Stocha

strasznie mnie wkurza jak dupozjazdy robią w miejscu wydeptanej ścieżki nie da się potem po tym iść. Na Rysy zimą to się wybieram już nie wiem ile. Zawsze jest coś ciekawsze

_________________
Galeria zdjęć

O 22 jesteśmy w łóżkach, sen nie trwa za długo bo o 3 pobudka, szybkie śniadanie i przebazowanie do Smokowca, skąd ruszamy w kierunku Terinki.



Pogoda znacznie lepsza niż wczoraj, ale i cel ambitniejszy.



Dojście do schroniska zajmuje nam 3h, w schronisku też się nie spieszymy i ze schroniska startujemy koło 11, strasznie późno jak na zamiar wejścia na Lodowy, ale przed nami idzie jeszcze przewodnik z klientami, więc nie będziemy osamotnieni.





Ścieżka w głąb dolny nie jest za specjalnie przedeptana i podejście jest mozlone, do tego zero wiatru i upał jak w lipcu a wszyscy ubrani na czarno.











Miło jest wskoczyć do zaspy robiąc szybkie chłodzenie





Podejście pod Lodowy Zwornik idzie sprawnie, szybko nabieramy wysokości.







Na grani przerwa i ubieramy się bo tu już nie jest tak ciepło.



Widoki rozległe.











Wiążemy się liną i ruszamy ku szczytowi.





Przed Koniem musimy poczekać, bo przewodnik już obrócił na górę, za Koniem też czekamy bo ostatnia dwójka schodząca ze szczytu mocno walczy na ścince z sypkim śniegiem.





Ostatni fragment jest mocny z uwagi na sypki śnieg, czekan nie bardzo siada tak jak i raki, bardziej blokowanie go w skale, więcej pomaga przy podejściu a lufa jest, że hoho.





Pod szczytowy fragment to już spacerek.









Na szczycie jesteśmy ostatni i nikt nie przeszkadza w sesjonie











Pięknie jest.











Schodzić czas, bo jeszcze kawał drogi przed nami.





Zabawy na Koniku.









Zejście na dół idzie w ekspresowym tempie, chociaż czujnie, bo w cieniu śnieg już zmrożony.



Osiągamy dno doliny i kierunek schronisko, tylko wizja ciepłej czosnkowej polewki wiedzie mnie ku upatrzonemu celowi





Tym miłym akcentem kończymy zimę w Tatrach, ale zima w Tarach się nie kończy, więc jeszcze w kwietniu w ciężkich zimowych warunkach przyjdzie nam podziałać w tej okolicy.

Ależ widokowa akcja! Te zdjęcia z zejścia z Kołowym i Tatrami Bielskimi mi się strasznie podobają.

_________________
'Tatusiu, zostań w samochodzie, a my zobaczymy gdzie zaczyna się nasz szlak.'

Szczyt niewątpliwie należy do pierwszej ligi, jeżeli chodzi o widoki. Bielskie ciekawie wyglądają posypane śniegiem, jak lukrowane babeczki

Nadchodzi kwiecień, zima za nami, ale w Tatrach mnóstwo śniegu. Temperatura na plusie i zapowiadany Halny, więc dobrze by było zrobić jakąś krótką akcję, by za bardzo nie brnąć w śnieżnej brei. Po rozpatrzeniu krótkiej listy "do zaliczenia" pada na Pośrednią Grań, wejście żlebem Stilla i w miarę możliwości zejście przez Ławkę Dubkego. Atakujemy sprawdzoną trójką około 6 rano ze Starego Smokowca. Znów trzeba zasuwać w stronę Terinki.





Powyżej Hrebienoka łapiemy ostatnie promienie wschodzącego słońca.



Gęste chmury zasłaniają niebo, ale prędkość z jaką wiatr je pędzi górą robi wrażenie, także nie ma zbitej warstwy chmur a czasami pojawiają się błękitne prześwity.





Nasz cel majaczy gdzieś w chmurach.



Dochodzimy do miejsca, gdzie trzeba odbić ze szlaku w stronę wylotu żlebu, ze szlaku widać trzyosobowy zespół działający w okolicach progu żlebu i dwójkę, która zaczyna podejście w kierunku progu. Spory ruch jak na tak mało popularny szczyt, jeszcze w tych warunkach i przy takiej pogodzie. Schodzimy ze szlaku, ale dojście chociaż do wylotu żlebu to niezła mordęga, nogi zapadają się po kolana w miękkim śniegu, zresztą wyraźnie czuć, że jest na plusie, średnio jeżeli chodzi o zagrożenie lawinowe. Ruszamy do góry, po drodze mijamy pierwszy zespół, który się wycofał, chłopaki idący przed nami po dojściu do progu też odpuszczają. Na progu lód, pod którym płynie rzeka, wrażenie jakbym szedł po lodowcu, pokonujemy próg, nad którym jest bardzo wyraźne zagłębienie w śniegu z pęknięciem, widać że miało to ochotę zjechać. Musimy po tym zgłębieniu przejść na drugą stronę żlebu i potem już pod ścianą targać do góry. Idziemy czujnie w dużych odstępach, możliwie jak najwyżej nad niecką. Bez problemu przedostajemy się na drugą stronę żlebu, Bogdan najlżejszy idzie pierwszy robiąc schody, ja na końcu już po ubitych schodach nie zapadam się tak bardzo, z Michałem związujemy się liną, przynajmniej jej nieść nie musi sam















Podejście to mordęga, w sumie nie wiem co mnie pcha do góry, tak jak przypuszczałem, przy 13 z WKT lekko nie będzie. Docieramy prawie na przełęcz, Bogdan idzie jednak z lewej strony wystającej na przełęczy skały, Michał kieruję się na prawo wprost na prawie pionową zaspę, która pewnie była konkretnym nawisem, teraz trochę siadła i nie robi wrażenia. Michał jest lekki, więc jakoś po sypiącym się śniegu wdrapuje się na górę i znika za zaspą, ja gramolę się niemiłosiernie, nigdzie nie mogę postawić nogi czy wbić czekana by znaleźć jakieś oparcie do wspięcia się do góry, co za gówniany śnieg. W pewnym momencie wpadam po pas i radośnie macham sobie nóżkami pod powierzchnią śniegu, ponieważ wpadłem w jakąś gigantyczną pustkę, pod nogami zionie kilka metrów luftu. Ubijając śnieg wokół jakoś wydostaje się z tej pułapki i docieram na Ciemniasty Przechód, patrząc na dalszą część drogi najchętniej bym zawrócił, może jak pobuszuje w papierze śniadaniowym to siły wrócą





Wyżej nie jest lepiej, śnieg to słabo związane kryształki lodu, sypie się jak cukier, by czekan coś trzymał razem z ręką musi powędrować w głąb zaspy.



Po prawie 6h walki docieramy na szczyt, silne podmuchy Halnego rzucają nie raz na glebę, ale jest odrobina radości, że jednak są widoki ze szczytu.



















Maleńka Terinka.



I Lodowa Kopa dymiąca jak Everest.



Nie siedzimy za długo, podmuchy coraz silniejsze i sporo zejścia przed nami. Rezygnujemy z zejścia ławką, przy tym śniegu i pogarszającej się pogodzie nie ma to sensu. Czujnie wracamy na przełęcz, zejście zajmuje sporo czasu, co jakiś czas słychać jak z góry idą zsuwy śnieżne, dnem żlebu wyraźnie wyrzeźbione są koryta, którymi ten śnieg zjeżdża na dół, staramy się nie poruszać tymi korytami i jak prawdziwi dżentelmeni puszczamy przodem lawinki. Najdłużej zabawiamy na progu, to najwęższe miejsce i musimy zejść centralnie środkiem głębokiej rynny transportującej śnieg do wylotu żlebu, jak na złość jadący śnieg nie chce się skończyć, gdy tylko zmniejsza się jego ilość szybko robimy ześlizg kilka metrów w dół i chowamy się za skałą, coby nas nic nie zmiotło na samym końcu. Na koniec prawie 300m dojścia do szlaku po skotłowanym śniegu, który wyjechał z naszego i sąsiednich żlebów, dobrze że z górki to nogi się same przestawiają, potem już można ucałować ubity śnieg na ścieżce prowadzącej w dół doliny. Jeszcze robimy rest w Zamkowskim na czosnkową polewkę i ciepły bylinkowy czaj, co pozwala pokonać dalszą część drogi do samochodu.

Odgrzeję "starego kotleta" bo kolejna zima tuż tuż a to podsumowanie tak bezpłciowo się skończyło a trafiła się jedna nietatrzańska akcja.
Mamy zimę 2017/18, właściwie jej początek, czyli grudzień 2017. Jak wróciliśmy w sierpniu z Alp, tak przez całą jesień nie było okazji jechać w Tatry, najpierw deszczowa jesień, później śnieg i tak o to wyposzczeni na koniec roku planujemy wejść na Wielki Rozsypaniec, bo znów w Tatry nie ma po co jechać, dużo śniegu i początki Halnego. Ruszamy w czwórkę, dojeżdżamy pod wyciąg na Chleb, ponieważ połowa towarzystwa chce wejść na Wielki Krywań, nasze plany jawią się im zbyt ambitnie My ruszamy z Białego Potoku zielonym szlakiem, jak się na końcu okazało szlak ten wyprowadza od razu na Mały Rozsypaniec, co z mapy nie wynika a cały czas jesteśmy przeświadczeni, że wyjdziemy na Przełęcz Medzirozsutce. Żaden z nas nigdy tym szlakiem nie szedł a przy sporej ilości śniegu ścieżek nie widać, znalezienie znakowania szlaku też do prostych nie należy. Ja co prawda dwa razy na WRozsypańcu byłem, ale raz przez Diery a drugi od Stoha, co nie pomaga w rozeznaniu terenu, przez który idziemy. Zimę mamy piękną.





Z początku szlak jest powiedzmy oczywisty, parę znaków znajdujemy, chociaż w lesie trochę pogoniliśmy by iść właściwą ścieżką, potem wychodzimy na otwartą przestrzeń, gdzie po śladzie skiturowca docieramy do wioski.





I tutaj zaczyna nam się za dużo wydawać, najpierw że szlak idzie gdzieś lewą stroną.





Zapędzamy się jednak w las, gdzie ani drogi, ani znaków, wracamy do wioski.



Z której znów odchodzimy jakąś dróżką donikąd, wracamy kolejny raz do wioski i Michał znajduje na jednym z drzew znaczek, co kieruje nas wąską ścieżką w górę nad wioskę. Potem znaki się powtarzają, także kurs mamy dobry, ale to błądzenie sporo sił nas kosztowało. Droga przez las wyprowadza na słabo zalesiony grzbiet, skąd widać przeciwległe zbocze doliny, ale i czuć coraz silniej wiejący Halny, który robi niezłą zadymę z porywanego śniegu.



Zaczynają pojawiać się skałki i kosówka.





Mała ilość drzew pozwala już na w miarę normalne orientowanie się w terenie, który zaczyna stawać dęba a my będąc już powyżej przełęczy, na którą niby zmierzamy usilnie szukamy trawersu na nią.



Gdy dochodzimy do tego miejsca jasne jest już, że szlak wyprowadzi nas na szczyt Małego Rozsypańca.











Zalodzony kominek, ostatnie metry na czworaka i jesteśmy na MR, wypruci z sił, zmarznięci i oblepieni śniegiem.





Jakże się cieszę, że wyszliśmy właśnie tutaj, ponieważ jest to jedyny szczyt jaki tego dnia zaliczamy. Jest czternasa o pójściu na WR można zapomnieć i na dobrą sprawę nie ma sensu, spora część WR zasłonięta jest chmurami a Halny daje nieźle popalić.















Ja wiem, że to mało edukacyjne, ale jest zimowa niedziela, także grzane wino na tarasie wypada





Mimo, że wykonaliśmy plan minimum i tak jest cacy.



Na zejściu robi się ładniej, chociaż wiatr nie odpuszcza. W lesie znów wytyczamy nowy szlak, bo nasze ślady dawno zostały zawiane











Zima jak na Syberii





Ostatni rzut oka na MałegoR.



Ciekawe drzewo.









W lesie już nic ciekawego się nie dzieje, idziemy już tak jak szlak przebiega. Ze Stefanowej zabieramy kompanów, którzy są mocno rozczarowani dniem dzisiejszym, ponieważ jak łatwo przewidzieć z WKrywania prócz mgły nie było nic widać. No cóż, możemy się nazwać szczęściarzami tego dnia

Zimo 2018/19 napieraj