Forum portalu turystyka-gorska.pl

Weekend oczywiście składa się z dwóch dni, więc do dokończenia wrześniowego tatrzańskiego weekendu została niedziela, bo sobota była tutaj:
viewtopic.php?f=11&t=20620
Noc na podłodze w schronisku przy Popradzkim Stawie minęła szybko, tym bardziej że wieczorem dnia poprzedniego odpowiednio nawodniliśmy się słowackimi wodami mineralnymi
Na drugi dzień planowaliśmy wejść na Gerlach już w pełnym składzie. Nie chcieliśmy też za bardzo komplikować drogi i uznałem, że najodpowiedniej będzie wejść przez Wielicką Próbę. Trzy osoby z ekipy nie są tak obyte w poruszaniu się w trudnym skalistym terenie by przejść Drogę Tatarki a Wielicka Próba będzie wystarczającą wyrypą dla nich. Sobota była ładna a na niedzielę zapowiadają jeszcze lepszą pogodą, także pod startem Wielickiej Próby można się będzie spodziewać tłumów, więc nie spieszymy się. Jemy śniadanko i schodzimy na parking, ludzi idących w górę jest multum, my po drodze podziwiamy jeszcze Księżyc Żniwiarzy, który chowa się za Granią Baszt. Przemieszczamy się do Tatrzańskiej Polanki i ruszamy w stronę Śląskiego Domu.







Pod Śląskim robimy popas, kawusia, kofola, no kurde można by tu skończyć, ale górskie sumienie nie pozwala na bezczynność. Zbieramy graty i ciśniemy w stronę Wielickiego Ogrodu.









Zanim na dobre wejdzie się w ogród, trzeba zboczyć na zakazaną ścieżkę. Wszyscy zboczeni











Super widoki na Staroleśną.



Docieramy pod próg Wielickiego Żlebu, przywdziewamy trochę zabawek co by bardziej profi wyglądać, jak się okazało wyżej wyglądaliśmy za bardzo profi
Sprawdziły się też pierwotne założenia co do godziny wejścia w żleb, ze Śląskiego wyszliśmy po dziesiątej i pod próbą nie było nikogo, chciałem uniknąć jakiegoś bezpośredniego kontaktu ze słowackimi przewodnikami w tym miejscu.







Pokonanie progu idzie sprawnie, parę klamerek i jesteśmy u góry. Idziemy w dwóch trzyosobowych zespołach, w zeszłym roku schodziliśmy tędy po zrobieniu Tatarki, także drogę znam, więc prowadzę całą wycieczkę.







Podejście tym żlebem jest całkiem dobre, nie ma kruszyzny i w górnej części trzeba częściej używać rąk, więc nie jest monotonnie. Gdzieś w połowie żlebu widzę u góry trzy osoby, początkowo myślałem, że idą w górę, ale niestety schodzili na dół. Z pewnej odległości mogłem już ocenić, że to przewodnik z dwoma klientami. Chciałem ich minąć w możliwie największej odległości, ale wiadomo jak to w żlebie, czasami się nie da. Jak nas przewodnik zobaczył, jak wyglądamy, że ze sznurkiem to się zaczęły pytania, czy jesteśmy przewodnikami, skąd jesteśmy, jak się coś stanie to ubezpieczenie nie pokryje kosztów akcji, tylko sprawa na policji ląduje, ogólnie takie straszenie, ale przyjaźnie. Ja rozumiem, że przeciętny pozaszlakowy łojant cisnący na Gerlach przez Wielicki Żleb idzie w Crocsach i z reklamówką z Biedry, ale bez przesady, jak wiem którędy i umiem się poruszać w takim terenie to po co mam brać przewodnika ? Podejrzewam, że jest sporo osób, którzy robią im krecią robotę, nie są przewodnikami a prowadzą ludzi za kasę i my mu chyba na takich wyglądaliśmy. U wylotu żlebu mijamy jeszcze jednego przewodnika, ale ten nie mówi nic. Na przełęczy chwila przerwy i wchodzimy w trawers nad kotłem, ciekawy odcinek i wcale nie banalny.









Profifoto





Z trawersu wąskim żlebem wychodzi się już na zachodnią ścianę, z której już widać okolice szczytu, ale wcale nie jest do niego tak blisko. Trzeba pokonać kilka żeber i żlebów by dotrzeć w końcu do Batyżowieckiego Żlebu.













Na trawersie do Batyżowieckiego znacznie przyspieszamy i sporo odsadzamy zespół Michała. Ze szczytu do żlebu schodzi sporo osób, więc nie pchamy się na szczyt tą samą drogą a żlebem podchodzimy do grani i granią na szczyt.







Około czternastej stajemy na szczycie. To mój czwarty raz na tym piku w sumie tyle samo razy byłem na Rysach



U góry jest tylko starsza para Słowaków, która robi nam foto.







Potem my sobie robimy





Przechodzę fragment grani w stronę Przełęczy Tetmajera.





















Wracam na szczyt i dociera reszta łojantów. Siedzimy prawie godzinkę.







Od Tetmajera docierają na szczyt jeszcze dwa zespoły.



Pięknie jest, ale schodzić trzeba, bo droga do samochodu długa. Batyżowiecki dłuży się niemiłosiernie.













Trudności pokonane, siadamy na chwilę na wylocie żlebu, robimy porządek ze szpejem i powolutku toczymy się nad staw.







Batyżowiecki Staw wygląda mrocznie.









Niektórym mało, więc jeszcze na kamienie włażą





Potem oczywiście magistralą do parkingu. Ożywione dyskusje na tematy wszelakie sprawiają, że droga mija błyskawicznie i koło dwudziestej jesteśmy już na parkingu. Samo wejście na szczyt tą drogą chociaż jest ona najłatwiejsza, to wcale nie jest łatwe i przede wszystkim jest ona dość długa, ale wiadomo, wchodzimy na najwyższy szczyt Karpat, więc łatwo nie może być
Świetny week w Tatersach, dawno takiej pogody nie mieliśmy

Plus za styl i relację

_________________
A ja dalej jeżdżę walcem, choćby pod wałek trafić miał cały świat.

http://summitate.wordpress.com/

Jak zrobiliśmy Martinovkę to mieliśmy schodzić Wielicką ale gdzie tam. Nie chciało się i zeszliśmy niby Batyżowieckim za nisko. Nikt nie płakał.
Ale Wielicką kiedyś bym poszedł. Chociaż wolałbym najpierw Drogą Tatarki.

_________________
'Tatusiu, zostań w samochodzie, a my zobaczymy gdzie zaczyna się nasz szlak.'

Serio?już pamięć nie ta szkoda że nie zeszliśmy jednak ta Wielicka.
Dobre te relacje bo zdjęcia fajne i dużo można się podelektowac widokami

_________________
NIE MA LEPSZEGO OD MIĘGUSZA WIELKIEGO!

Super foty, ta pogoda.. Świetnie

_________________
Urodziłeś się, by być prawdziwym, a nie perfekcyjnym.

IMHO jednak najłatwiejszy wariant to Batyżowieckim Żlebem i powrót tą samą drogą. Wielicka ma swój urok i znalezienie wariantu zeroplusowego (o ile nie podąża się za stadem przewodników) wcale nie jest takie oczywiste. Pisałem chyba już gdzieś na forum, że pierwszy raz na tę drogę wybrałem się niedawno, dwa lata temu, bardziej z czystej ciekawości i byłem naprawdę pozytywnie zaskoczony. Rok później szedłem też tą drogą z żoną. Próbowałem namówić ją na Drogę Tatarki, bo o ile końcówkę Martinovki znam dość dobrze, to jednak samej pierwszej części tej drogi (Tatarki) nadal nie znam w ogóle i choć żona zdecydowanie optowała za Wielicką, to jednak na związanie się w takim terenie, w podobnych warunkach pogodowych jak w relacji, nie zgodziłaby się za Chiny Ludowe W każdym razie ponowną wizytę na tej drodze również wspominam bardzo dobrze, choć poszliśmy zupełnie inaczej niż ja sam szedłem rok wcześniej Tak czy inaczej łączna liczba osób, które spotkałem na tej drodze w trakcie moich dwóch jej przejść to 2 (słownie: dwie), żadnego przewodnika, bardzo przyjemna tura.

Ale wchodzisz i schodzisz tą samą drogą, nuda i nie można Kofoli wciągnąć w Śląskim
Przez tą drogę przeszło tyle osób, że ślady widać ewidentnie, no są może dwa lub trzy takie miejsca, gdzie trzeba dobrze wbić.
Też dwa razy byłem w Wielickim i zawsze przewodnika spotkałem





Ku chwale Ojczyzny